Week 21

Donderdag (6 juli) vandaag weer een ochtenddienst maar boven gewerkt aan de receptielijsten. Omdat alles contant gaat zonder dat ook maar iets digitaal gaat worden er regelmatig foutjes gemaakt met de betalingen. Hilde en ik moeten inventariseren hoe groot deze foutjes zijn. We komen tot de conclusie dat die foutjes toch zodanig groot zijn dat er toch duidelijk behoefte is aan een gedigitaliseerd systeem. Dat zou een heel leuk project kunnen zijn maar helaas hebben wij niet genoeg tijd meer hier om het in werking te stellen. Na de lunch dwing ik Annemieke om me dan eindelijk mee te nemen naar de vrouwentuin. Omdat de wegen ernaartoe nog steeds heel drassig zijn gaan we met de Landrover. Dat kost me bijna m’n leven want Annemieke heeft nog niet eerder in de Landrover gereden. Uiteindelijk verdelen we de taken, Annemieke geeft gas en doet een poging tot sturen, terwijl ik schakel en af en toe help met sturen. (Ja, Annemieke, zo erg was het echt, niks overdreven.) Als we aankomen bij de vrouwentuin laat Annemieke me eerst zien hoe het eerst was, een groot open veld waar op dat moment tientallen koeien genieten van kropjes sla. Dan gaan we naar de tuin van de stichting, het is omringd door muren en hekken en er zit een prachtig systeem in de verdeling van de grond. Het is mooi om te zien hoe de vrouwen daar werken. Kind op de rug, in de hete zon maar nog steeds vrolijk begroeten. Als je niet alle materialen hebt om je groenten te verbouwen, dan moet je improviseren. Zo worden de tomatenplanten omhoog gehouden door reepjes stof. Om ervoor te zorgen dat we de terugweg overleven, rij ik naar huis.

Vrijdag (7 juli) flink uitgeslapen…. Daarna heb ik met Lamin voor de tiende keer een rondje gemaakt over het terrein om alles te laten zien wat stuk is. Zoals sommige lichten, maar het ergste is het plafond, door de vele regen van de laatste tijd is het hier en door een beetje gaan lekken. Daarna hebben we intervisie, maar eigenlijk heb ik weinig te bespreken want ik heb zo goed als alles afgerond. ’s Middags wil ik naar school gaan voor de laatste les op school. Vanwege de Ramadan (het is niet handig om over seksuele voorlichting te praten tijdens Ramadan) is het er nog niet van gekomen. Maar net als ik aanstalten wil maken om naar de school te gaan, laat de leraar me weten dat er bijna geen kinderen op school zijn omdat er zo een flinke regenbui komt. Op het moment dat ik dat door wil geven aan Annemieke, komt zijn verwachting uit. WAUW. Wat is die Gambiaanse regen toch indrukwekkend. Samen met Hilde geniet ik even van het heerlijke uitzicht op het balkon. Als het weer een beetje gekalmeerd is ga ik WEER met Daphne naar de tailor. Ik wil wel dat alles af is voordat ik wegga. Daarna ben ik gelijk geld gaan wisselen en even naar de supermarkt geweest. Onderweg terug naar huis even langs de jongens geweest en daarna weer snel verder. We gaan vanavond bij Machteld eten, maar omdat we onderweg zo vies zijn geworden van de modder moeten we eerst even snel douchen. Daarna naar Machteld, en dat kleine stukje daarnaar toe is al een hele uitdaging omdat het bijna helemaal onder water staat. Eigenlijk kunnen we nu weer douchen. Machteld, keukenprinses dat ze is heeft een heerlijke maaltijd gemaakt. Naast allerlei lekkere kleine hapjes heeft ze het Gambiaanse gerecht Chicken Afra gemaakt, maar op zo’n manier dat wij Nederlanders het ook echt lekker vinden (niet zoveel zout en peper). Door een gebrek aan borden gaan we het ook echt op z’n Gambiaans eten. Ergens is het wel gek dat ik het niet gek vind (ja, die zin klopt) als Machteld de grote zilveren schalen op tafel zet. Dat voelt nu meer vertrouwd dan dat er pannen aardappels en groenten op tafel wordt gezet. Carine, Daphne, Hilde en ik delen een schaal en proberen verschillende rijst-met-je-handen-eten-technieken uit. Het wordt wel een beetje een knoeiboel maar dat maakt het des te leuker. Het is echt heerlijk. Na het eten moeten Carine, Pim en de kids weer snel naar huis want vanavond komt Carines moeder. Na het eten spelen we nog wat kaartspelletjes, zoals ezelen. Annemieke werd uiteindelijk de ezel en moest als opdracht 10 dierengeluiden nadoen, hilarisch. Helaas moet ik dan toch echt weg want ik moet nog naar Mariama, een van de vrouwen op de compound waar ik vaak ben, want ze is jarig.

Zaterdag (8 juli) gaan we met een paar van de jongens naar het zwembad. Het is de bedoeling om rond 12 uur weg te gaan maar ik moet om 1 uur nog iemand wakker maken. Het is belachelijk warm en we zijn allemaal heel erg opgelucht als we in het water liggen. Het genieten van het lekkere zonnetje is maar van kortere duur want het begint te miezeren. We proberen een beetje te schuilen onder een parasol maar omdat we pizza’s hebben besteld en de parasol lekt, vluchten we naar een een afdakje. Maar goed ook want de miezerregen verandert in een ware storm. Parasols knappen, alles wordt zeiknat en iedereen vlucht naar een veilig plekje. Het afdakje waar wij zitten werkt niet echt want we worden nog steeds zeiknat geregend. Een paar uur geleden was het nog bloedheet, maar nu met die wind en de koude regen, in m’n natte bikini is het toch best heel erg koud. Terwijl we met z’n allen onder de handdoeken proberen te schuilen worden we naar binnen geroepen voor onze pizza’s. Eigenlijk is dat gedeelte alleen voor hotelgasten maar vanwege de regen wordt er een uitzondering gemaakt. We maken er nog een leuke middag van door wat kaartspelletjes te spelen. Als de storm verandert in een miezerregen, besluiten we op zoek te gaan naar een taxi. Als we buiten staan verbeter ik het wereldrecord hoogspringen want er slaat een bliksemslag in, een paar meter naast me. Snel naar huis! Makkelijker gezegd dan gedaan want de straten zijn helemaal ondergelopen. Het water staat tot aan de bumper van de taxi die we uiteindelijk regelen. In Lamin regent het ook pijpenstelen dus het plan om lekker bij Lekkers te gaan eten zit er niet meer in. ’s Avonds gaan we voor de laatste keer naar Time In. Wat ga ik het Gambiaanse uitgaansleven toch missen. Zoals in de films doen ze hier echt aan dance battles. Fantastisch om te zien.


Zondag (9 juli) na flink uitgeslapen te hebben ga ik met Daphne naar het strand, door gebrek aan openbaar vervoer gaan we liften. De man waarmee we meeliften moet naar Westfield, maar als hij hoort dat wij naar Senegambia willen brengt hij ons daarheen. Omdat het verkeer helemaal vast staat nemen we een omweg en zien we weer nieuwe stukjes van Gambia. Hier en daar zijn de wegen nog steeds riviertjes en onbegaanbaar voor gewone auto’s. Als we aankomen in Senegambia wil ik eerst souvenirtjes kopen in het Senegambia Beach hotel maar natuurlijk is die winkel alleen op zondag dicht. Daphne en ik besluiten dat we dan net zo goed bij het zwembad van het hotel kunnen gaan liggen nu we toch naar binnen zijn geslopen. Aangekomen bij het zwembad gaat Daphne zich omkleden. Heerlijk op m’n gemak bij het zwembad bluf ik door de vragen van de badmeester of wij wel gasten van het hotel waren. Ik dacht net dat het was gelukt toen hij om de sleutel van onze kamer vroeg. Shit betrapt! Snel Daphne gehaald en ontsnapt via het strand. Via het strand lopen we naar Poco Loco waar we nog een heerlijke middag hebben met Machteld. Daarna snel naar huis want ik ga met Nuha en Wally mee naar een verjaardag van peuter Ada. De weg ernaartoe is verschrikkelijk. Eindelijk aangekomen bij onze bestemming zie ik waar een kinderverjaardag omdraait. Eten, eten en nog meer eten. En daarna snel wegwezen. Oh oh ik had het kunnen weten met deze vreetzakken.

Maandag (10 juli) vandaag werk ik weer aan school. Ik heb geprobeerd om m’n schoolopdrachten zover mogelijk af te maken. Er zijn nog steeds bepaalde dingen die ik tot volgend jaar moet bewaren maar het valt me mee, het is nog steeds haalbaar. ’s Middags nog ‘even’ met Sefan gebeld (lees meer dan een uur). Daarna naar de tailor, eindelijk is m’n broek klaar en m’n jurk bijna. Ik ben superblij met m’n broek, helaas is de tailor niet snel genoeg voor een tweede. Daarna ga ik naar de compound waar ik vaak ben om m’n boekje af te leveren en nog met de kinderen te spelen en daarna ga ik naar de jongens.

Dinsdag (11 juli) vandaag heb ik vrij gekregen omdat ik naar de naamceremonie ga van mijn name-sake. Vandaag wordt baby Laila dus officieel een Laila. De jurk die ik van Haddy heb gekregen is nog niet af dus ik ga in mijn jurk van Koriteh ernaartoe en onderweg ben ik een hele bijzonderheid. Het is wel grappig dat ik minder snel herkend wordt in Afrikaanse kleding dan in mijn Westerse kleding. Aangekomen bij de compound loopt iedereen al mooi in de mooiste jurken. Ik ben nog geen kwartier daar of moeders heeft zich al 3 keer omgekleed, ook zij wordt in het zonnetje gezet vandaag. Samen met nog een paar vrouwen help ik mee om de 50 kilo aardappelen en 50 kilo uien te snijden voor de lunch van vanmiddag. Daarna wordt ik geroepen. Het is tijd voor de officiële ceremonie, ik mag er niet echt bij zijn want daar mogen alleen bij zijn maar ik sta er wel bij op het moment dat er een schaap/geit (ja, ik zie het verschil nog steeds niet tussen die 2 want Gambiaanse schapen lijken als 2 druppels water op geiten) wordt geslacht…. Dat worden nachtmerries vanavond. Als ik baby Laila dan weer in mijn armen heb, is het mooie meisje haar krulletjes kwijt. Het eerste haar wordt eraf geschoren omdat dat niet “rein” is. Dan is het tijd voor een feestelijk breakfast. Dit is een combinatie van cous, gesuikerde melk, chocopasta, pindakaas en nog meer suiker. Bij de eerste hap heb ik het gevoel dat m’n tanden eruit vallen. Om de vrouwen niet te beledigen werk ik wel een paar happen weg. Eigenlijk moet ik daarna heel nodig naar het toilet, normaal is dat op een compound al een ramp (er zijn zelden toileten, meestal gaten in de grond) maar met mijn strakke lange rok ga ik het niet eens proberen. Ik ga terug naar de kliniek, voor de lunch en voor nog met overleg met Annemieke. Daarna ga ik met Daphne naar de tailor, en raar maar waar alles is af!! Na een laatste kleine aanpassing laat ik de jurk gelijk aan. Een vrouw op straat maakt de strik die ik in m’n haar heb tot een mooi roosje. Ik ga samen met Daphne terug naar de naamceremonie om m’n jurk te laten zien. Ik ben er super trots. Echt een mandinka musso. Daarna gaan we nog even langs de jongens. ’s Avonds ‘even’ met Charel gebeld (lees weer een uur).

Woensdag (12 juli) een lekker saai dagje, ik heb ’s ochtends in de kliniek gewerkt. ’s Middags met de lunch vond Annemieke het nodig om wéér een watergevecht te beginnen. ’s Avonds met Hilde filmavondje gehad.