Week 4
Door: Laila Jorink
Blijf op de hoogte en volg Laila
17 Maart 2017 | Gambia, Sere Kunda
Week 4 alweer
Donderdag (9 mrt) was het tijd voor mijn eerste dagje tracking. Die dag gingen we naar Sinchu. Je merkt dat de mond op mond reclame werkt want we krijgen steeds meer patiënten. Communicatie is nog steeds wel een probleem maar dit leidt gelukkig ook wel tot hilarische momenten.
Vrijdag (10 mrt) hebben we weer aan die afschuwelijke dozen mogen werken. Langzaam maar zeker zie je wel vordering, zolang je sommige deuren maar dicht laat... Tussendoor m'n nieuwe Gambiaanse rok opgehaald bij de tailor (zie foto).
Zaterdag (11 mrt) was er helaas geen tijd voor uitslapen, 10.00 moesten we aanwezig zijn in Daranka voor de opening. Na 100 keer omkleden (want ja, wat trek je nou aan bij zo'n opening) is het toch m'n Gambiaanse rok geworden die ik de dag ervoor had opgehaald. De ceremonie bestond uit een praatje van de belangrijkste mensen die dit hebben mogelijkheid gemaakt, en tussendoor mochten we genieten van de liedjes en versjes van de kindjes die op de school zitten naast de medical post.
Na de ceremonie zijn we naar het strand gegaan.
Zondag (12 mrt) heb ik lekker dagje thuis doorgebracht want ja de volgende dag kwamen m'n ouders, dan moet m'n kamer er toch nog enigszins fatsoenlijk uitzien. Ook de stapel was werd gevaarlijk hoog. 's Middags nog even naar de buren en de jongens en 's avonds de laatste instructies doorgeskypt naar m'n ouders.
Maandag (13 mrt) VANDAAG IS HET ZOVER. Vandaag komen mijn ouders en Sefanja dr vriendinnen dus toch een beetje zenuwachtig. Ik had 's ochtends de kindjes en zelfs zij waren toch ook wel nieuwsgierig naar de ouders van die crazy tubab. Ik moest beloven dat ik ze morgen mee zou nemen naar de school. DEAL.
's Middags nog met m'n vader en broertje en eventjes (lees meer dan een uur) met m'n lieve vriendinnetje Charel geskypt, want ja al die tijd dat we niet eventjes een bakkie kunnen doen moet toch worden ingehaald.
Het was zo avond en ineens kregen we bericht dat het vliegtuig niet om half 11 maar om half 10 zou landen! Dat zou het idee om als verrassing iedereen op te wachten verpesten. Gelukkig was de taxichauffeur in de buurt en zijn we snel naar het vliegveld gesjeesd.
DAAR WAREN ZE! Gelukkig weer herenigd!
Dinsdag (14 mrt) aangezien ik maar 2 weken vrij mag nemen en deze bewaar voor Bas en Charel moest ik deze ochtend gewoon werken. Gelukkig was Hilde bereid om zo de diensten met me te wisselen zodat ik of de ochtenden had of de nachten zodat ik overdag gewoon lekker bij m'n ouders kon zijn. We hadden afgesproken dat ze rond 12 uur naar mij kwamen. Wat gaat de tijd dan langzaam. Eindelijk was het dan zover. Ik heb ze de kliniek laten zien en de school. Samen zijn we naar mama Aisha gegaan en hebben we mogen genieten van Lissa's kookkunsten. Er kwam iemand langs om geld te wisselen. En 's middags zijn we naar de jongens gegaan om hen te laten proeven van de "Ataya". De dag vloog voorbij.
Woensdag (15 mrt) wat was ik vandaag blij met de aanwezigheid van m'n ouders. Ik had een ochtenddienst met de kindjes maar terwijl ik de kindjes terug naar school wilde brengen zag ik in de verte een groepje jonge mannen aan komen rennen met een bundeltje dekens. M'n instinct vertelde dat het foute boel was en ik rende terug naar de kliniek om Machteld en Hilde te waarschuwen. Ondertussen waren de mannen aangekomen in de kliniek. Er was een brand geweest in een van de huizen en in het bundeltje dekens lag een kindje. Een kindje van ongeveer 3 jaar oud die in het huis lag te slapen. Machteld heeft geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet baten. Het kindje was al overleden. Achteraf misschien maar beter ook want anders had het kindje ongelofelijk geleden gezien zijn brandwonden.
Maar toch...
Gelukkig kon ik naar m'n ouders vluchten naar hun hotel om van het drama van de kliniek te ontsnappen.
Donderdag (9 mrt) was het tijd voor mijn eerste dagje tracking. Die dag gingen we naar Sinchu. Je merkt dat de mond op mond reclame werkt want we krijgen steeds meer patiënten. Communicatie is nog steeds wel een probleem maar dit leidt gelukkig ook wel tot hilarische momenten.
Vrijdag (10 mrt) hebben we weer aan die afschuwelijke dozen mogen werken. Langzaam maar zeker zie je wel vordering, zolang je sommige deuren maar dicht laat... Tussendoor m'n nieuwe Gambiaanse rok opgehaald bij de tailor (zie foto).
Zaterdag (11 mrt) was er helaas geen tijd voor uitslapen, 10.00 moesten we aanwezig zijn in Daranka voor de opening. Na 100 keer omkleden (want ja, wat trek je nou aan bij zo'n opening) is het toch m'n Gambiaanse rok geworden die ik de dag ervoor had opgehaald. De ceremonie bestond uit een praatje van de belangrijkste mensen die dit hebben mogelijkheid gemaakt, en tussendoor mochten we genieten van de liedjes en versjes van de kindjes die op de school zitten naast de medical post.
Na de ceremonie zijn we naar het strand gegaan.
Zondag (12 mrt) heb ik lekker dagje thuis doorgebracht want ja de volgende dag kwamen m'n ouders, dan moet m'n kamer er toch nog enigszins fatsoenlijk uitzien. Ook de stapel was werd gevaarlijk hoog. 's Middags nog even naar de buren en de jongens en 's avonds de laatste instructies doorgeskypt naar m'n ouders.
Maandag (13 mrt) VANDAAG IS HET ZOVER. Vandaag komen mijn ouders en Sefanja dr vriendinnen dus toch een beetje zenuwachtig. Ik had 's ochtends de kindjes en zelfs zij waren toch ook wel nieuwsgierig naar de ouders van die crazy tubab. Ik moest beloven dat ik ze morgen mee zou nemen naar de school. DEAL.
's Middags nog met m'n vader en broertje en eventjes (lees meer dan een uur) met m'n lieve vriendinnetje Charel geskypt, want ja al die tijd dat we niet eventjes een bakkie kunnen doen moet toch worden ingehaald.
Het was zo avond en ineens kregen we bericht dat het vliegtuig niet om half 11 maar om half 10 zou landen! Dat zou het idee om als verrassing iedereen op te wachten verpesten. Gelukkig was de taxichauffeur in de buurt en zijn we snel naar het vliegveld gesjeesd.
DAAR WAREN ZE! Gelukkig weer herenigd!
Dinsdag (14 mrt) aangezien ik maar 2 weken vrij mag nemen en deze bewaar voor Bas en Charel moest ik deze ochtend gewoon werken. Gelukkig was Hilde bereid om zo de diensten met me te wisselen zodat ik of de ochtenden had of de nachten zodat ik overdag gewoon lekker bij m'n ouders kon zijn. We hadden afgesproken dat ze rond 12 uur naar mij kwamen. Wat gaat de tijd dan langzaam. Eindelijk was het dan zover. Ik heb ze de kliniek laten zien en de school. Samen zijn we naar mama Aisha gegaan en hebben we mogen genieten van Lissa's kookkunsten. Er kwam iemand langs om geld te wisselen. En 's middags zijn we naar de jongens gegaan om hen te laten proeven van de "Ataya". De dag vloog voorbij.
Woensdag (15 mrt) wat was ik vandaag blij met de aanwezigheid van m'n ouders. Ik had een ochtenddienst met de kindjes maar terwijl ik de kindjes terug naar school wilde brengen zag ik in de verte een groepje jonge mannen aan komen rennen met een bundeltje dekens. M'n instinct vertelde dat het foute boel was en ik rende terug naar de kliniek om Machteld en Hilde te waarschuwen. Ondertussen waren de mannen aangekomen in de kliniek. Er was een brand geweest in een van de huizen en in het bundeltje dekens lag een kindje. Een kindje van ongeveer 3 jaar oud die in het huis lag te slapen. Machteld heeft geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet baten. Het kindje was al overleden. Achteraf misschien maar beter ook want anders had het kindje ongelofelijk geleden gezien zijn brandwonden.
Maar toch...
Gelukkig kon ik naar m'n ouders vluchten naar hun hotel om van het drama van de kliniek te ontsnappen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
