Week 12, met m'n eerste bevalling!

Donderdag (4 mei) Hilde ligt ziek op bed met een buikgriep en dat is best een beetje balen. Berendien en ik hadden namelijk bedacht om vandaag een extra dagje naar het strand te gaan om bij te kijken om het koude water van de zee misschien zou helpen tegen de jeuk. Dat zou een leuk medicijn zijn aangezien ik verschrikkelijk duf word van alles wat ik nu gebruik. Maar Hilde had de kinderen en aangezien ze mijn verantwoordelijkheid zijn, neem ik ze over. Op zich ook niet zo erg. Na de dienst probeerde ik wat bij te slapen omdat ik me zo verschrikkelijk moe voel de laatste tijd mede dankzij de medicatie en mede dankzij de jeuk. Geen succes. Gelukkig hebben Berend en ik een nieuwe uitvinding: McFlurry’s! Met de voorraad M&M’s die m’n moeder heeft meegenomen en het vanille-ijs wat te koop is in een shop verderop wilden we McFlurry’s maken. Machteld droeg ook haar steentje bij door karamelsaus te maken. Na poging 2 of 3 was het niet van het echte spul te onderscheiden. En alsof Pim er een neus voor heeft, kwam hij net op dat moment langs om doeken voor mij te brengen. Carine had de geniale tip om hydrofiele doeken nat te maken en daaronder te slapen met de ventilator aan zodat verkoeld. Dat werkt honderd keer beter dan de handdoeken die ik steeds in de vriezer gooide. Mijn eeuwige dank voor deze geniale tip, Carine! (En voor Pim: het werkt echt!) Pim werd bedankt met een heerlijke McFlurry. Ik heb heerlijk kunnen slapen. Om 2.00 ging namelijk de wekker weer: het was eindelijk tijd om Sefanja op te halen!!!!!! Stonden we daar met 5 slaperige tubabs met een spandoek te wachten. Wat is het heerlijk om haar weer terug te hebben. Na een middernachtelijk biertje zijn we lekker naar bed gegaan.

Vrijdag (5 mei) hebben we eerst even goed uitgeslapen aangezien het al vieren was voordat we eindelijk naar bed gingen. Omdat het Sef d’r eerste dag vrij is en bijna iedereen door omstandigheden vrij was, heb ik gevraagd of ik in plaats van vrijdag zaterdag kan werken. Dat was geen probleem dus we hebben heel Lamin verrast met de thuiskomt van Sefanja. Na het eten hebben we doorgebracht bij Lamin met iedereen en was iedereen bezig met het “avondeten”. Dat is ook zoiets raars, de eettijden zijn hier wat anders als in Nederland. Hier ontbijten ze rond een uur of 11.00, lunch is rond een uur of 15.00 en het avondeten is dan weer rond 22.00. Maar goed vanavond/vannacht aten we dan een soort pasta/aardappel/salade? Super lekker! Ik word steeds beter met m’n handen. Dat gaat nog wat worden als ik thuis kom…. Bij voorbaat mijn excuses als ik heel asociaal met m’n handen en volle mond eet.

Zaterdag (6 mei) in plaats van lekker uitslapen na laat naar bed gegaan te zijn word ik om 8.00 gebeld. De moeder van een verbrand jongetje die vorige week is langsgekomen, komt zometeen weer langs. Of ik de wondverzorging wil doen. Natuurlijk… Dus op een nuchtere maag (dus ook zonder koffie) mocht ik de wondverzorging van dit jongetje gaan doen (zie foto). Kwam eigenlijk wel goed uit want ik moest toch nog werken vandaag. Ondertussen ging de rest allemaal naar het strand…. Snik snotter. Ik mocht sowieso niet naar het strand in verband met de prednison. De rest van de dag wat dingetjes gedaan, lekker alles op het gemakje. ’s Avonds gaan we weer lekker stappen in Time In, is alweer een tijdje geleden dus we hebben er allemaal zin in. Het leuke (en ook het nadeel) van met 6 meiden samenwonen is het lekker tutten met elkaar, terwijl Machteld en ik de haren krullen, doet de ander de make-up. Nu lijkt het net alsof we sneller klaar zijn omdat we elkaar helpen maar niks is minder waar. Vanavond gaan we weer met de jongens, dus het is even een gedoe om er te komen. Gelukkig hebben we Sefanja weer terug en die hosselt zo een local busje dus dan kunnen we mooi met z’n elven in. En aangezien m’n ouders meelezen, sluit ik deze dag nu af…

Zondag (7 mei) heerlijk uitgeslapen en geprobeerd een uitgebreid ontbijtje voor mezelf te maken. Dat is nog best een dingetje aangezien de voorraad beperkt was en de pannen hun beste tijd hebben gehad. Maar goed ik had het huis weer voor mezelf want de rest ging weer lekker naar het strand. Toch best gek hoe snel je gewend raakt om de meiden constant om me heen te hebben, want na 2 dagen alleen thuis te zijn voelde ik me toch best eenzaam. De jongens waren bezig met klussen op een van de compound, wat een genot om dit mee te mogen maken. Soms overvalt het me ineens wat een voorrecht het is om dit allemaal mee te maken maken. Hoe zo’n hele familie met elkaar aan het werk is, niemand klaagt en iedereen draagt z’n steentje bij. Dus ja ik kwam er ook niet onderuit. Ik mocht de kinderen bezig houden zodat ze niet in de weg liepen. Laat ik dat nou niet zo’n vervelend klusje vinden..

Maandag (8 mei) wat een dag! Ik had ochtenddienst maar om 9 uur had ik het gevoel dat ik er al een dag had opzitten. Ik kwam iets voor 8.00 naar beneden om samen met Carine een ronde te lopen in de ward en de overdracht te krijgen van de nachtdienst. Op 2 patiënten in de ward na, was er een half uur geleden een zwangere vrouw binnengekomen met weeën. M’n eerste bevalling! Natuurlijk kon dat niet soepel verlopen, het is tenslotte Afrika. De kast in de delivery room waar alle spullen liggen opgeslagen zat op slot en de sleutel was al een tijdje klaar. Maar die jonge vrouw was er eigenlijk wel klaar voor. Na een snel onderzoek, constateerde Carine dat ze al een volledige ontsluiting had, heel leuk, maar wij hadden helemaal geen spullen! Ik rennen naar de farmacy om de benodigdheden te verzamelen, krijg ik de mededeling dat Lamin even naar de shop is om ontbijt te halen. GRRRRR. Terwijl Carine boven op zoek was naar iets waar we de navelstreng straks mee konden klemmen probeerde ik overal spullen vandaan te halen. Een mesje, koggers, schaar, steriele handschoenen, doeken en een hoop gedoe later kwam ik terug in de delivery room. Carine kwam ook aan, en de vrouw begon met persen. Allemaal net op tijd. Nog geen 5 minuten later hield ik een prachtig jongetje vast. Lief klein wondertje. Maar toen moest de placenta er nog uit, iets wat niet helemaal wilde lukken. Nadat we de blaas hadden geledigd mbv een katheter en wat bemoedigende woorden van Carine en een hoop getrek van een van de Gambiaanse collega’s kwam de placenta eruit. Terwijl ik nog met knikkende knietjes babykleding haalde (ik had de babykleding van een van mijn cliënten van de thuiszorg meegekregen voor hier, dit was een mooie gelegenheid om die te geven), zorgde mijn Gambiaanse collega voor de kersverse mama. En ineens ging het gewone werk weer door. Toch kon ik het niet helemaal bevatten, er was net een baby’tje geboren… Ik was nog een beetje van de kaart. Gelukkig had ik die ochtend nog voldoende gelegenheid om stiekem bij mama met haar baby te zitten. Blijkbaar keek ik toch net iets te vertederd naar dit kleine wondertje want voor de zoveelste keer dat ik hier ben, werd er gevraagd of ik hem niet mee wilde nemen. En iedere keer overvalt het me weer. Toen ik uitlegde dat dat niet kon werd ik wel gevraagd of ik naar de naam ceremonie wilde komen. Het is hier namelijk zo dat er na een week van de geboorte een ceremonie wordt gehouden waarin de naam wordt gekozen. Maar natuurlijk wilde ik dat! Na deze bizarre ochtend, had ik wel even de tijd nodig om bij te komen met een tukkie. Toen ik wakker werd zat ik echter weer helemaal onder de uitslag…… GRRRRR. Besloten om voor de zekerheid mijn kamer toch maar even flink te vergassen met Bob (insectenverdelger). Zie foto’s!! Vanavond zou Irene/Haddy (oud-stagaire die ik nog heb ontmoet in mijn eerste week) ook aankomen, wat voor mij eigenlijk niet zo handig was omdat zij de kamer zou gebruiken waar ik altijd douchte (aangezien mijn badkamer NOG STEEDS niet is gemaakt). Dus toen ik al mijn spullen wilde opruimen, kwam ik erachter dat het vogeltje waar ik altijd mee douchte (ja dat zal ik even uitleggen) in de badkamer zelf zat. In de afgelopen week was ik er namelijk achter gekomen dat er een vogeltje een nestje had gebouwd met 3 schattige eitjes, in het raamkozijn van de badkamer. Omdat er een hor tussen zat, vond ik het eigenlijk alleen maar gezellig, en volgens mij het vogeltje ook want die bleef lekker rustig zitten. Of misschien was het doof want normaal gesproken slaat alles en iedereen op de vlucht met mijn gekrijs onder de douche. Maar goed, de hor was er dus uitgevallen en het vogeltje zat in de badkamer en kwam maar niet naar buiten. Gelukkig zijn Daphne, Sefanja en ik super stoer, en hebben we het vogeltje gered. (ik ga proberen het filmpje ook bij m’n blog te krijgen). Al met al een intensieve dag. Helaas zat lekker slapen in mijn eigen bedje er niet in, want de chemische lucht in m’n kamer was zo sterk dat als ik erin ging slapen ik niet meer wakker werd. Dat werd dus een nachtje op de bank.

Dinsdag (9 mei) zo’n nacht gun ik niemand. Wat een ramp. Verschrikkelijk. Echt geen aanrader zo’n nachtje op de bank. Die dag was ik niet vooruit te branden, en dan had ik ook nog eens de kinderen. Normaal vind ik het heerlijk maar ik had vandaag niet zoveel geduld en concentratie. En dat terwijl en toch nog flink wat extra dingetjes bij kwamen. Gelukkig had iedereen al heel snel in de gaten hoe ik me voelden en zijn de mensen hier zo geweldig dat ik me al snel weer een beetje menselijk voelde. Ik had een tijdje geleden al besloten dat ik wat klinische lessen ga geven op de school over gezondheid. Toen een van de leraren dat hoorde vroeg hij me of ik misschien bij de oudere kinderen wat extra’s wilde geven. Dus we hebben nog even gebrainstormd over verschillende onderwerpen, maar het komt voornamelijk neer op sexuele voorlichting en over de veranderingen van het lichaam tijdens de puberteit. Heerlijk als de mensen zelf geïnteresseerd zijn en ideeën hebben. Dan krijg je toch zo’n voldaan gevoel. Daarnaast werd ik ook nog uitgenodigd door Essa (directeur van de school) om de naamceremonie van zijn baby bij te wonen. Wat een eer!

Woensdag (10 mei) lekker in mijn eigen bedje geslapen, en flink uitgeslapen. Daarna naar de supermarkt gelopen voor wat boodschapjes en lekker ijs gegeten bij de jongens. Daarna had ik weer de kinderen ’s middags, en blijkbaar hadden ze zoiets van gisteren zijn we heel lief geweest dus vandaag mogen we ondeugend zijn. ZUCHT. ’s Middags het laatste rooster gemaakt. Nog maar 3 weekjes werken….

Topic van de week: het gebouw

De kliniek waar ik woon/werk is verdeeld in 2 verdiepingen. De bovenste verdieping is waar ik woon; het heeft 8 slaapkamers met badkamers, een keuken, eetkamer, kantoor voor Annemieke, woonkamer, washok en 2 grote balkons. De begane grond is de kliniek zelf, deze is ingedeeld in de staff canteen, consulting room, doctors office, pharmacy, lab, reception, pediatrician, emergency room, delivery room, nurse office, dressing room en een female&male ward. Als een patiënt binnenkomt meldt hij zich eerst bij de receptie voor een patiënt file, voor volwassene 30 dalassi (60 eurocent) en kinderen 15 dalassi (15 eurocent). Dan meldt de patiënt zich bij de consulting room waar een nurse assistent de parameters, geschiedenis en klachten opneemt. De nurse assistent bepaalt of de patiënt gelijk door kan naar de doctors office of eerst naar het lab moet. Tijdens de anamnese bij de dokter kan het altijd nog zijn dat de patiënt alsnog voor een test naar het lab moet. Na de dokter gaat de patiënt naar de receptie op de voorgeschreven medicatie te betalen, de meeste tabletten kosten 3 dalassi (ongeveer 6 eurocent), om vervolgens de medicatie bij de pharmacy op te halen. Het kan ook zijn dat de patiënt zodanig ziek is dat deze opgenomen moet worden, dat gebeurt dan in de female/male ward of in de pediatrician. Als de patiënt alleen voor wondverzorging komt, kan deze gelijk door naar de dressing room.