Week 18
Door: Laila Jorink
Blijf op de hoogte en volg Laila
04 Juli 2017 | Gambia, Lamin
Donderdag (15 juni) vandaag werk ik aan mijn onderzoek voor de kinderen. Ik wil onderzoeken hoeveel kinderen er met bepaalde gezondheidsproblemen kampen, om vervolgens oplossingen te vinden voor de meest voorkomende problemen. Na de hele dag achter de computer gezeten te hebben moet ik er echt even tussenuit. Samen met Daphne ga ik er op uit om voor onze Koriteh (suikerfeest) jurken. We moeten er op tijd bij zijn want iedereen wil natuurlijk een mooie nieuwe jurk voor Koriteh. M’n stof heb ik al van een collega gehad, maar om het een beetje op te leuken gaan we kijken voor wat linten. Daarna met Daphne naar de tailor om onze maten op te laten nemen. Terug in de kliniek was het blijkbaar weer tijd voor een watergevecht (niet mijn schuld). Hilde vond het nodig om zout in m’n water te doen waar wraak op genomen moest worden met watergevecht. Dat liep een beetje uit de hand. Annemieke bedacht dat het wel handig was om van de gelegenheid gebruik te maken om mij als dweil te gebruiken aangezien dat al een tijdje niet gedaan was….
Vrijdag (16 juni) vandaag werk ik aan mijn eigen school. Omdat ik had verwacht al een tijdje terug te zijn met alle luxe van snel internet en bibliotheken etc had ik gehoopt al m’n opdrachten thuis af te maken. Maar helaas. En net als ik klaar ben laten Hilde en Daphne me alleen. Voorheen was het wel lekker om af en toe het huis voor mezelf maar de laatste tijd voelt het toch wel een beetje eenzaam. Dus Annemieke stelde voor om gezellig te gaan eten in Senegambia en daarna bij haar te komen slapen. Was een supergezellige avond alleen besef ik wel hoe verwend wij zijn met de luxe om bijna altijd elektriciteit te hebben in de kliniek.
Zaterdag (17 juni) doordat er bijna heel de nacht geen elektriciteit was heb ik verschrikkelijk geslapen. We hebben gezellig ontbeten en daarna zijn we naar het “tuincentrum” gegaan voor plantjes. Annemieke wil iets voor in de tuin en we gaan ook kijken of we iets leuks kunnen vinden voor Machteld d’r nieuwe huisje. Daarna terug naar de kliniek, eerst nog naar de tailor om te kijken hoever m’n jurk is. Hij is al klaar! Het is eigenlijk geen jurk maar een rok en een shirt die in elkaar overlopen. De rok zakt af en het shirt zit zo strak dat ik nauwelijks kan ademen. Nog eventjes geduld dus. Terug in de kliniek stort ik een beetje in. Als ik 2 uur had geslapen de vorige nacht was het veel. Ik zou eigenlijk met Daphne naar een confirmation gaan in de kerk en dan een feestje, maar ik besloot lekker vroeg naar bed te.
Zondag (18 juni) na heelijk uitgeslapen te hebben vertrekken we naar Tanji (het dorp met de grootste vismarkt). De vorige keer toen ik daar was met m’n vader had ik gezien dat je daar kamelen kon rijden. Een leuke Afrikaanse ervaring leek me, dus nu gaan we met de meiden er naartoe. Het is best een stukje rijden naar Tanji maar een riante rit hier is nooit saai. Iedere keer is het weer genieten om van de omgeving te genieten. Niet alleen qua mooie natuur maar je ziet ook de raarste dingen (o.a. geiten op het dak van auto’s of in de kofferbak). In Tanji aangekomen krijgen we van de eigenaar te horen dat de kamelen niet “beschikbaar” zijn want ze hebben net hun injecties gehad voor het regenseizoen. Mooi balen. Maar de meiden waren nog nooit op de vismarkt geweest dus ik laat ze samen met Ibbi (taxichauffeur) zien hoe de vis allemaal bereid kan worden. Toevallig zijn we er gelijk met de aankomst van de vissersboten wat een prachtig gezicht is. Mensen die met grote bakken bis op hun hoofd door het water lopen. Als ik er dan nog ben besluit ik wat vis te kopen voor een collega. Als ik haar bel met wat voor soort vis wil je hebben krijg ik als antwoord “witte”… Eeeeh oké? Ik laat het maar aan Ibbi over want dit is niet mijn vakgebied. Als hij druk bezig is met onderhandelen vraagt hij aan mij om 250 dalassi (5 euro). Voor 1 zo’n vis?? Neeeeee, voor de hele stapel… Oh. Ja joh, doe maar. Hoe wil je ze hebben?? Eeeeeh weet ik het? Wat ga je er mee doen? Eeeeeh. Oke blijkbaar komt er even iets meer bij kijken om vis te kopen. Doe maar wat, ik vind het allemaal goed. De vrouwen lachen me toe/uit (denk het laatste). Ik moet even denken aan een moment op een van de compounds als een van de vrouwen me vraagt om te vegen. Dat gaat met zo’n raar bosje takken. Natuurlijk deed ik dat helemaal verkeerd. Vrouwen hier hebben niet zo’n hoge dunk van de huishoudkwaliteiten van blanke vrouwen. Is ook wel te begrijpen, als ik zie wat een vrouw hier allemaal kan en doet. Wij hebben daar allemaal handige machines voor. Maar oké, sorry voor de omweg. Helemaal trots met m’n vis vervolgen wij onze weg. Omdat de kamelenrace een beetje een domper was besloten we om nog gezellig een drankje te doen bij Senegambia, om daarna naar huis te gaan. Ik ga gelijk door om mijn vis bij m’n collega langs te brengen. Met de zak op een afstandje loop ik bij haar naar binnen. Super blij is ze met d’r vis (heb ik het toch nog goed gedaan). Blijkbaar kan daar de hele compound en die daar tegenover van eten. Ik moet morgen wel langskomen om mee te eten (ojee).
Maandag (19 juni) kan wel janken. Afgelopen nacht kon ik dus gewoon echt niet slapen. Na 2 uur gaf ik het op en besloot ik met m’n diensten te ruilen. Eigenlijk had ik een ochtenddienst maar omdat het al zo laat was, wist ik dat dat niks geen worden. Dus ben ik om 2 uur ’s nachts maar vast verdergegaan met m’n onderzoek voor de Babylon school. Het schiet al aardig op. Tegen 6 uur val ik dan eindelijk in slaap, maar dankzij al m’n lieve collega’s beneden die lopen te gillen en te schreeuwen onder m’n raam wordt ik om 8 uur weer wakker. Ik draai me nog een keer om maar echt verder slapen komt er niet van. Dan er maar uit en me proberen nuttig te maken. Er komen oud-stagiaires langs die op de Babylon School stage hebben gelopen. Super leuk om met hen ervaringen en ideeen uit te wisselen. Ook is het grappig om te horen wat zij daar hebben ingebracht en dat dat dus nog steeds wordt gebruikt en werkt. ’s Avonds heb ik een koninklijke maaltijd op met de vis, was echt heerlijk, als ik niet teveel dacht aan het moment dat ik het kocht en het voor m’n ogen gefileerd en schoongemaakt werd.
Dinsdag (20 juni) blijkbaar is heel m’n ritme gelijk naar de galamiezen wat ’s avonds kan ik niet slapen en ’s ochtends ben ik doodmoe. Toch maar weer aan het werk met m’n ochtend dienst. Ik ben toch nog redelijk productief geweest ondanks dat m’n schoenen met lood gevuld waren. Ik heb de ochtend in de pharmacy doorgebracht omdat er niemand op de ward lag. ’s Middags heb ik me stierlijk verveeld wantja door de Ramadan is er overdag niet veel te beleven, kan bijvoorbeeld niet even langs bij de jongens… Per ongeluk toch weer een middagdutje gedaan en dan ’s avonds naar de jongens. Doordat iedereen vanwege de Ramadan z’n ritme omdraaid ben ik dat ook een beetje aan het doen. Alleen ik moet de volgende dag gewoon weer werken en niet de hele dag op m’n nest liggen.
Woensdag (21 juni) bleeeeeeh weer een ochtenddienst. Doordat we nu nog maar met zo weinig zijn en het ’s ochtends het drukst is heb ik nu maar altijd ochtenddiensten. Niet helemaal mijn ding. ’s Middags wil ik de kliniek boven een beetje opruimen, en staan namelijk al sinds dat ik aankomen tientallen glazen flesjes in een hok. Daar erger ik me kapot aan, dus ik vraag aan Annemieke of ik een auto mag lenen om ze weg te brengen. Met m’n nieuwe wasmand en een bananendoos vol met flesjes denk ik dit wel ‘eventjes’ te gaan doen. Jammer Lai, je zou nu toch wel moeten weten dat dat niet zo werkt in Gambia. In Nederland ga je namelijk gewoon terug naar een supermarkt om het in te leveren en dan krijg je statiegeld. Maar zo werkt het hier niet wordt me uitgelegd bij de supermarkt. Hoe werkt het dan wel? Dat kunnen ze me niet uitleggen. Dus vervolg ik mijn reis en na een paar telefoontjes krijg ik het advies om het te proberen bij een van de speciale frisdrank verkooppunten. Als ik vraag of zij wel flesjes terugnemen en het antwoord ja is denk ik hiermee klaar te zijn. Maar nee hoor. Ze nemen alleen een bepaalde soort flesjes. Ze nemen een stuk om 40 flesjes uit de doos/mand en ik krijg er 120 dalassi voor (2,40). Het is het het statiegeld totaal niet waard maar ik kan het ook niet weggooien want dan komt het op de vuilnisbelt waar kinderen met hun blote voeten op lopen. Nu is het wel dat de kliniek extra inkomsten kan gebruiken maar ik besluit dat dat nou ook weer niet de bedoeling is… Na nog 3 shops te hebben geprobeerd, geef ik het op. Teruggekomen in de kliniek zegt een collega dat hij de flesjes wel wilt, hij kan het gebruiken om z’n huis mee te decoreren. Hij wilt er alleen niet voor betalen. Geen probleem! Neem het alsjeblieft mee!
Vrijdag (16 juni) vandaag werk ik aan mijn eigen school. Omdat ik had verwacht al een tijdje terug te zijn met alle luxe van snel internet en bibliotheken etc had ik gehoopt al m’n opdrachten thuis af te maken. Maar helaas. En net als ik klaar ben laten Hilde en Daphne me alleen. Voorheen was het wel lekker om af en toe het huis voor mezelf maar de laatste tijd voelt het toch wel een beetje eenzaam. Dus Annemieke stelde voor om gezellig te gaan eten in Senegambia en daarna bij haar te komen slapen. Was een supergezellige avond alleen besef ik wel hoe verwend wij zijn met de luxe om bijna altijd elektriciteit te hebben in de kliniek.
Zaterdag (17 juni) doordat er bijna heel de nacht geen elektriciteit was heb ik verschrikkelijk geslapen. We hebben gezellig ontbeten en daarna zijn we naar het “tuincentrum” gegaan voor plantjes. Annemieke wil iets voor in de tuin en we gaan ook kijken of we iets leuks kunnen vinden voor Machteld d’r nieuwe huisje. Daarna terug naar de kliniek, eerst nog naar de tailor om te kijken hoever m’n jurk is. Hij is al klaar! Het is eigenlijk geen jurk maar een rok en een shirt die in elkaar overlopen. De rok zakt af en het shirt zit zo strak dat ik nauwelijks kan ademen. Nog eventjes geduld dus. Terug in de kliniek stort ik een beetje in. Als ik 2 uur had geslapen de vorige nacht was het veel. Ik zou eigenlijk met Daphne naar een confirmation gaan in de kerk en dan een feestje, maar ik besloot lekker vroeg naar bed te.
Zondag (18 juni) na heelijk uitgeslapen te hebben vertrekken we naar Tanji (het dorp met de grootste vismarkt). De vorige keer toen ik daar was met m’n vader had ik gezien dat je daar kamelen kon rijden. Een leuke Afrikaanse ervaring leek me, dus nu gaan we met de meiden er naartoe. Het is best een stukje rijden naar Tanji maar een riante rit hier is nooit saai. Iedere keer is het weer genieten om van de omgeving te genieten. Niet alleen qua mooie natuur maar je ziet ook de raarste dingen (o.a. geiten op het dak van auto’s of in de kofferbak). In Tanji aangekomen krijgen we van de eigenaar te horen dat de kamelen niet “beschikbaar” zijn want ze hebben net hun injecties gehad voor het regenseizoen. Mooi balen. Maar de meiden waren nog nooit op de vismarkt geweest dus ik laat ze samen met Ibbi (taxichauffeur) zien hoe de vis allemaal bereid kan worden. Toevallig zijn we er gelijk met de aankomst van de vissersboten wat een prachtig gezicht is. Mensen die met grote bakken bis op hun hoofd door het water lopen. Als ik er dan nog ben besluit ik wat vis te kopen voor een collega. Als ik haar bel met wat voor soort vis wil je hebben krijg ik als antwoord “witte”… Eeeeh oké? Ik laat het maar aan Ibbi over want dit is niet mijn vakgebied. Als hij druk bezig is met onderhandelen vraagt hij aan mij om 250 dalassi (5 euro). Voor 1 zo’n vis?? Neeeeee, voor de hele stapel… Oh. Ja joh, doe maar. Hoe wil je ze hebben?? Eeeeeh weet ik het? Wat ga je er mee doen? Eeeeeh. Oke blijkbaar komt er even iets meer bij kijken om vis te kopen. Doe maar wat, ik vind het allemaal goed. De vrouwen lachen me toe/uit (denk het laatste). Ik moet even denken aan een moment op een van de compounds als een van de vrouwen me vraagt om te vegen. Dat gaat met zo’n raar bosje takken. Natuurlijk deed ik dat helemaal verkeerd. Vrouwen hier hebben niet zo’n hoge dunk van de huishoudkwaliteiten van blanke vrouwen. Is ook wel te begrijpen, als ik zie wat een vrouw hier allemaal kan en doet. Wij hebben daar allemaal handige machines voor. Maar oké, sorry voor de omweg. Helemaal trots met m’n vis vervolgen wij onze weg. Omdat de kamelenrace een beetje een domper was besloten we om nog gezellig een drankje te doen bij Senegambia, om daarna naar huis te gaan. Ik ga gelijk door om mijn vis bij m’n collega langs te brengen. Met de zak op een afstandje loop ik bij haar naar binnen. Super blij is ze met d’r vis (heb ik het toch nog goed gedaan). Blijkbaar kan daar de hele compound en die daar tegenover van eten. Ik moet morgen wel langskomen om mee te eten (ojee).
Maandag (19 juni) kan wel janken. Afgelopen nacht kon ik dus gewoon echt niet slapen. Na 2 uur gaf ik het op en besloot ik met m’n diensten te ruilen. Eigenlijk had ik een ochtenddienst maar omdat het al zo laat was, wist ik dat dat niks geen worden. Dus ben ik om 2 uur ’s nachts maar vast verdergegaan met m’n onderzoek voor de Babylon school. Het schiet al aardig op. Tegen 6 uur val ik dan eindelijk in slaap, maar dankzij al m’n lieve collega’s beneden die lopen te gillen en te schreeuwen onder m’n raam wordt ik om 8 uur weer wakker. Ik draai me nog een keer om maar echt verder slapen komt er niet van. Dan er maar uit en me proberen nuttig te maken. Er komen oud-stagiaires langs die op de Babylon School stage hebben gelopen. Super leuk om met hen ervaringen en ideeen uit te wisselen. Ook is het grappig om te horen wat zij daar hebben ingebracht en dat dat dus nog steeds wordt gebruikt en werkt. ’s Avonds heb ik een koninklijke maaltijd op met de vis, was echt heerlijk, als ik niet teveel dacht aan het moment dat ik het kocht en het voor m’n ogen gefileerd en schoongemaakt werd.
Dinsdag (20 juni) blijkbaar is heel m’n ritme gelijk naar de galamiezen wat ’s avonds kan ik niet slapen en ’s ochtends ben ik doodmoe. Toch maar weer aan het werk met m’n ochtend dienst. Ik ben toch nog redelijk productief geweest ondanks dat m’n schoenen met lood gevuld waren. Ik heb de ochtend in de pharmacy doorgebracht omdat er niemand op de ward lag. ’s Middags heb ik me stierlijk verveeld wantja door de Ramadan is er overdag niet veel te beleven, kan bijvoorbeeld niet even langs bij de jongens… Per ongeluk toch weer een middagdutje gedaan en dan ’s avonds naar de jongens. Doordat iedereen vanwege de Ramadan z’n ritme omdraaid ben ik dat ook een beetje aan het doen. Alleen ik moet de volgende dag gewoon weer werken en niet de hele dag op m’n nest liggen.
Woensdag (21 juni) bleeeeeeh weer een ochtenddienst. Doordat we nu nog maar met zo weinig zijn en het ’s ochtends het drukst is heb ik nu maar altijd ochtenddiensten. Niet helemaal mijn ding. ’s Middags wil ik de kliniek boven een beetje opruimen, en staan namelijk al sinds dat ik aankomen tientallen glazen flesjes in een hok. Daar erger ik me kapot aan, dus ik vraag aan Annemieke of ik een auto mag lenen om ze weg te brengen. Met m’n nieuwe wasmand en een bananendoos vol met flesjes denk ik dit wel ‘eventjes’ te gaan doen. Jammer Lai, je zou nu toch wel moeten weten dat dat niet zo werkt in Gambia. In Nederland ga je namelijk gewoon terug naar een supermarkt om het in te leveren en dan krijg je statiegeld. Maar zo werkt het hier niet wordt me uitgelegd bij de supermarkt. Hoe werkt het dan wel? Dat kunnen ze me niet uitleggen. Dus vervolg ik mijn reis en na een paar telefoontjes krijg ik het advies om het te proberen bij een van de speciale frisdrank verkooppunten. Als ik vraag of zij wel flesjes terugnemen en het antwoord ja is denk ik hiermee klaar te zijn. Maar nee hoor. Ze nemen alleen een bepaalde soort flesjes. Ze nemen een stuk om 40 flesjes uit de doos/mand en ik krijg er 120 dalassi voor (2,40). Het is het het statiegeld totaal niet waard maar ik kan het ook niet weggooien want dan komt het op de vuilnisbelt waar kinderen met hun blote voeten op lopen. Nu is het wel dat de kliniek extra inkomsten kan gebruiken maar ik besluit dat dat nou ook weer niet de bedoeling is… Na nog 3 shops te hebben geprobeerd, geef ik het op. Teruggekomen in de kliniek zegt een collega dat hij de flesjes wel wilt, hij kan het gebruiken om z’n huis mee te decoreren. Hij wilt er alleen niet voor betalen. Geen probleem! Neem het alsjeblieft mee!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
