Week 19
Door: Laila Jorink
Blijf op de hoogte en volg Laila
05 Juli 2017 | Gambia, Lamin
Donderdag (22 juni) weer een ochtenddienst. Een hele frusterende want iedereen is zo verschrikkelijk laks geworden door de Ramadan. Althans dat is de algemene smoes. Wat dat te maken heeft om je uniform aan te trekken terwijl je een consult aan het doen met een patiënt, of je ergens gaat verstoppen om te slapen, weet ik niet. Maar het geeft alleen maar een extra reden om te hopen dat alles weer zo snel mogelijk normaal wordt. ’s Middags hebben we weer les van Machteld, nu over de C van de ABCDE methode en mag ik aan het einde simulatiepatiënt spelen. Daarna ga ik met Daphne weer naar de tailor, alles is nog precies hetzelfde ik hoop dat het wel op tijd af is voor zondag. Als Daphne naar huis gaat, ga ik nog even stroom halen. Ik heb daarna nog geen zin om naar huis te gaan dus loop ik langs bij een van de compounds waar ik regelmatig langs kom. Ik help met het koken van de maaltijd om het vast te breken en ik speel wat met de kinderen. Daarna ga ik ook nog even langs bij mama Aisha die m’n haren vlecht (nee ik heb er geen foto van want het was niet bepaald charmant). Omdat iedereen ’s avonds de deur uit is doe ik samen met Annemieke nog een drankje.
Vrijdag (23 juni) bleeeeh, vandaag weer aan school werken. Gaat alles wel afkomen? Ik had voordat ik hier kwam nooit verwacht dat ik het zo druk zou krijgen met m’n eigen leventje, even hier op bezoek, even daar langs… Dat gaat toch wel een beetje ten koste van school. ’s Middags de intervisie geleid en daarna met Daphne naar de tailor want zondag moeten we de jurken aan. Aangezien hij weer niks had gedaan besluiten we er maar “eventjes” bij te zitten, 2 uur later zijn gelukkig onze jurken klaar. Alleen nog even strijken. Daarna terug naar de kliniek waar Sophietje al zitten wachten om lekker te spelen. Vanavond eten we voor het eerst sinds een lange tijd weer met alle tubabs, het voelt goed om de tafel weer vol te maken. Ennnnn we hebben een heerlijk toetje want Machteld heeft nog stroopwafels van haar zus en Hilde en Daphne hadden nog ijs. Hmmmmm.
Zaterdag (24 juni) vandaag weer een luie dag. Lekker uitgeslapen en nog een beetje gerommeld aan het rooster en de agendapunten voor komende staff meeting. Samen met Hilde op stap geweest naar de supermarkt en om geld te wisselen. Daarna vast allerlei rare haarstijlen uitgeprobeerd voor morgen, maar het is toch beter om maar gewoon normaal te doen… ’s Avonds is iedereen druk in de weer want…. de Ramadan is voorbij!! Iedereen maakt zich klaar voor Koriteh, haren worden gevlochten, eten wordt voorbereid, nog even de kleren strijken en de puntjes op de i zetten zodat morgen een geweldige dag kan worden! Ik help een handje op een van de compounds en vraag aan een van de vrouwen een hoofddoek te leen. Normaal gesproken draag ik deze niet maar ik wil morgen gaan kijken bij het gebed van Koriteh op het voetbalveld (de moskee is te klein voor deze hoeveelheid mensen) en uit respect vind ik het wel zo netjes om mezelf dan te bedekken.
Zondag (25 juni) vandaag is het dan Koriteh, speciaal voor deze gelegenheid sta ik vroeg op want het is vanaf 9 uur verzamelen en dan 10 uur bidden. Eerst even wakker worden met een bakkie en daarna is het druk in de weer met haren, make-up, kleding etc. Want het is een beetje zien en gezien worden daar op het voetbalveld. Machteld komt ook nog even snel naar de kliniek want zij had ineens geen stroom meer, ja dat is niet handig als je je haar al half gekruld heb. Ook de jumpsuit van Afrikaanse stof moet op het laatste moment nog even versteld worden. En als je dan geen naald en draad hebt, dan gebruik je toch gewoon hechtdraad? Werkt prima. Volgens de Gambiaanse tijd gaan we rond half 10 dan op weg naar het voetbalveld. Uiteindelijk zijn we toch nog vroeg want er komen nog tientallen Gambianen aanlopen. Maar wat een uitzicht! Al die prachtige kleuren, ongelofelijk mooi. Het is onbeschrijfelijk hoe indrukwekkend het is als alle mensen tegelijkertijd knielen of dezelfde handeling doen. Natuurlijk zijn er ook nog Gambianen die halverwege het gebed het veld nog oprennen. Ook de kinderen zijn van de partij, achteraan net zoals de vrouwen. Kinderen van rond de 3 jaar die ook gewoon het gebed mee doen. Na het gebed gaan we de families langs waar we regelmatig zijn. Het is een beetje vergelijkbaar met iedereen gelukkig nieuwjaar wensen op nieuwjaarsdag. Daarna help ik nog even met koken op een compound. Dan wordt het tijd om even naar huis te gaan om me om te kleden in normale kleren want echt normaal ademen lukt nog steeds niet in die jurk, en het is ook belachelijk warm. We gaan weer naar het voetbalveld, dit keer om een vriendschappelijke wedstrijd te kijken, hoe houden ze het vol in die warmte? Na heel de dag in de weer te zijn in deze belachelijke hitte ben ik toe aan een siësta. Maar goed ook want we gingen barbecuen die avond en ik Nederlander dat ik ben had verwacht dat dat wel rond 7 uur zou beginnen. Echter niks is minder waar, de barbecue gaat pas om 11 uur aan. Maar het was wel verschrikkelijk lekker. Ik had een paar dagen daarvoor de marinade voor de kip gemaakt met Machteld dus de kip was gelukkig niet al te pittig. Toen rond 2 uur was het echt wel tijd om naar huis te gaan aangezien het morgen weer gewoon een werkdag is.
Maandag (26 juni) ik ben heel blij dat ik zo slim ben geweest om van tevoren aan Annemieke te vragen of het goed was als ik vandaag aan school ging werken want ik was zo verschrikkelijk moe. Ik was blijkbaar niet de enige want in de kliniek is het halve personeel niet op komen dagen, net zoals gisteren blijkt. Maar ondanks het late uur is het wel de bedoeling om wat te doen, dus ik heb die-hard aan school gewerkt. Ineens rolt het besef binnen over hoe heerlijk dit eigenlijk is. Met m’n laptop op het balkon, bakkie erbij, af en toe toegegild worden door passerende Gambianen (nee, geen idee wie het zijn, maar zij kennen mij blijkbaar wel). Daphne zit tegenover me, ook aan school te werken. Heerlijk dat zij op dezelfde school zit, zo kunnen we hier en daar adviezen en ideeën uitwisselen. Na een hele efficiënte dag werken ben ik nog even naar een compound geweest. Daar heb ik gezellig met oma op een kleedje gezeten brabbelend over van alles en nog wat, zij begrijpt mij niet en ik haar niet, maar dat maakt het er niet minder gezellig op. Op een gegeven moment voegen de rest van de vrouwen zich bij ons en zitten we als snel lekker te kletsen. Twee vrouwen hebben bedacht dat als ze alleen maar Mandinka tegen me praten dat ik het dan wel sneller oppik wat tot hilarische momenten leiden. Terwijl we daar lekker rustig zaten te genieten van het weer en elkaar hebben we de vlechtjes van oma uitgehaald. Dat is nog een heel karwei want het zit allemaal zo strak en geklit. Nouja, ik vond het een heel karwei, de andere vrouwen draaiden hun hand er niet voor om.
Dinsdag (27 juni) ik draai vandaag mee met het consultatiebureau maar ik word veel vroeger wakker dan eigenlijk zou moeten. Nog half slaapdronken probeer ik te achterhalen wat de reden is van mijn vroege ontwaken. Een geluid. Het voelt ergens heel vertrouwd maar ook heel vreemd. Wacht eens… REGEN. En niet zo’n beetje ook, dit is echte echte reden. Te enthousiast om me eerst aan te kleden trek ik m’n dekbed om me heen om de meiden wakker te maken. Staan we daar als 3 imbecielen op het balkon (oké, ik geef toe, misschien was ik de grootste imbeciel) helemaal enthousiast om een beetje regen. Nouja, als ik dan toch al wakker ben, dan gelijk maar klaar maken, ineens zitten we met z’n drieën weer op het balkon. Ik voel me niet helemaal topfit, maar eigenwijs als ik ben sla ik het advies van Hilde in de wind en ga ik lekker aan de slag. Het consultatiebureau wordt geleid door Gambianen dus echt op tijd begint het niet. Het wordt verdeeld in groepen: de blauwe kaart en de gele kaart. De ene kamer is voor de check-up van zwangere vrouwen. Zij hebben een gele kaart waar alles op wordt bijgehouden. (letterlijk) Aan de hand van de handen van een blinde man wordt er aan de buik gevoeld hoe ver een vrouw al is. Ook ik mag een poging doen; zo heb ik beoordeeld dat een van de vrouwen 24 weken zwanger is en dat het kindje in een goede positie ligt. Heel gaaf om dat mee te mogen maken. De vrouwen zelf vinden het ook allemaal geen probleem, die vinden het ergens wel grappig dat zo’n tubab dat ook probeert. In de andere kamer zijn er mensen bezig voor de kinderen. Kinderen kunnen een blauwe kaart krijgen (als je een Gambiaans id hebt is dit allemaal gratis, zo niet moet je per kaart 150 dalassi betalen (3 euro)). Die kaart kan je hele leven mee, als een soort vaccinatieboekje. Maar ook de groeicurve wordt erop bijgehouden, waar wij in de kliniek ook heel blij mee zijn. Heel blij dat ik hier nog heb mogen meelopen. Maar ik hou het niet vol tot aan het einde. Nadat Machteld en Annemieke ook nog even tegen me hebben gezeurd dat ik misschien eventjes op bed moet gaan liggen, stort ik toch wel in. Ik heb even een flinke dip, ik wil op dat moment gewoon lekker thuis zijn eigenlijk. Na mezelf dik ingepakt te hebben, ben ik lekker onder de wol gaan liggen en na een flinke huilbui en mezelf verschrikkelijk zielig te hebben gevonden val ik onder het geluid van de regen in slaap. Ik word wakker van een zacht geklop op m’n deur, dat is al een beetje gek want normaal loopt iedereen altijd bij me naar binnen. Binnen? Dan komt Lissa naar binnen schuifelen, ze had gehoord dat ik ziek was en niet wilde eten end dat vond ze zo erg dat ze maar soep voor me gemaakt had. Komt ze met een pannetje soep binnen, schept ze wat in een kommetje en een lepeltje klaar. Ze legt m’n kussens even goed zodat ik lekker kan zitten, en wordt maar snel weer beter, en weg is ze. Dit wekt natuurlijk een nieuwe huilbui op, wat een schatje is het toch. Helaas krijg ik de soep niet weg, want hij is op z’n lissa’s gemaakt met 25 pepers erin geloof ik. Maar toch, superlief van d’r. Omdat ik me toch al heel zielig voelde heb ik ’s middags weer met Charel gebeld. Na anderhalf uur weer lekker met m’n vriendinnetje te hebben gekletst voelde ik me toch wel weer ietsje beter. Hopen dat ik morgen weer de oude ben.
Woensdag (28 juni) helemaal topfit ben ik nog steeds niet maar eigenwijs dat ik ben wil ik wel weer werken. Heel de dag in bed liggen is ook niks. Maar beneden is het heel rustig en Daphne heeft de rol van senior op zich genomen want ze fantastisch doet. Dus ik overleg wat met Ida (de wondverpleegkundige, en een van mijn favoriete collega’s) we zoeken samen alles uit en komen een paar pakketjes met hechtdraad tegen die over de datum zijn. Ida vindt dat weer mooi materiaal om mee te vlechten. Om voor te doen hoe ze dat dan doet krijg ik ook een vlechtje met mooi paars hechtdraad. Niks wordt hier weggegooid, alles wordt 10x herbruikt om er wordt iets verzonnen waar het ook voor gebruikt kan worden. Tot onze horror (die van Daphne en mij) komt er een hele herkenbare vrachtwagen aan. We hebben hem allebei nog maar een keer eerder gezien maar die ervaring was zodanig traumatiserend dat we hem uit duizenden herkennen…. Het water moet weer bijgevuld worden. Na net zoveel liter bloed, zweet en tranen vergoten te hebben als water te hebben getild, zijn we blij als onze dienst er eindelijk op zit. ’s Middags is de staff meeting over dat de Ramadan nu weer voorbij is en dat het tijd wordt om weer “normaal” te doen. En ja wat is dan normaal: uniform dragen, op tijd komen (of sowieso je dienst draaien), niet slapen tijdens werk, geen telefoon tijdens werk etc. Al die dingen waar we in Nederland niet eens over nadenken om te doen. ’s Avonds begon het weer echt te stortregenen, Hilde en ik besloten onze belofte aan Sefanja en Berendien na te komen, namelijk: douchen in de regen. We klaagden altijd over dat de douches zo waardeloos zijn hier (nu mogen we in de kliniek eigenlijk niet eens klagen want op de mensen hebben hier niet eens een douche, maar goed). We hadden bedacht dat vast natter van de Afrikaanse regen zouden worden dan van deze douches. Om dat uit te proberen hadden we bedacht dat we een keer in de regen gingen douchen. Maar Sefan en Berend waren al weg, dus gingen Hilde en ik het samen doen. We hebben eerst gecheckt of er geen patiënten waren want we willen de kliniek wel een beetje professioneel houden natuurlijk, daarna hebben we de receptionist (die al klaar was maar wachtte tot de regen wat minder was) gevraagd of hij ons wilde filmen. Ondanks dat we onze kleren gewoon netjes hebben aangehouden en alleen onze haren hebben gewassen is het filmpje niet charmant genoeg om op social media te verschijnen.
Vrijdag (23 juni) bleeeeh, vandaag weer aan school werken. Gaat alles wel afkomen? Ik had voordat ik hier kwam nooit verwacht dat ik het zo druk zou krijgen met m’n eigen leventje, even hier op bezoek, even daar langs… Dat gaat toch wel een beetje ten koste van school. ’s Middags de intervisie geleid en daarna met Daphne naar de tailor want zondag moeten we de jurken aan. Aangezien hij weer niks had gedaan besluiten we er maar “eventjes” bij te zitten, 2 uur later zijn gelukkig onze jurken klaar. Alleen nog even strijken. Daarna terug naar de kliniek waar Sophietje al zitten wachten om lekker te spelen. Vanavond eten we voor het eerst sinds een lange tijd weer met alle tubabs, het voelt goed om de tafel weer vol te maken. Ennnnn we hebben een heerlijk toetje want Machteld heeft nog stroopwafels van haar zus en Hilde en Daphne hadden nog ijs. Hmmmmm.
Zaterdag (24 juni) vandaag weer een luie dag. Lekker uitgeslapen en nog een beetje gerommeld aan het rooster en de agendapunten voor komende staff meeting. Samen met Hilde op stap geweest naar de supermarkt en om geld te wisselen. Daarna vast allerlei rare haarstijlen uitgeprobeerd voor morgen, maar het is toch beter om maar gewoon normaal te doen… ’s Avonds is iedereen druk in de weer want…. de Ramadan is voorbij!! Iedereen maakt zich klaar voor Koriteh, haren worden gevlochten, eten wordt voorbereid, nog even de kleren strijken en de puntjes op de i zetten zodat morgen een geweldige dag kan worden! Ik help een handje op een van de compounds en vraag aan een van de vrouwen een hoofddoek te leen. Normaal gesproken draag ik deze niet maar ik wil morgen gaan kijken bij het gebed van Koriteh op het voetbalveld (de moskee is te klein voor deze hoeveelheid mensen) en uit respect vind ik het wel zo netjes om mezelf dan te bedekken.
Zondag (25 juni) vandaag is het dan Koriteh, speciaal voor deze gelegenheid sta ik vroeg op want het is vanaf 9 uur verzamelen en dan 10 uur bidden. Eerst even wakker worden met een bakkie en daarna is het druk in de weer met haren, make-up, kleding etc. Want het is een beetje zien en gezien worden daar op het voetbalveld. Machteld komt ook nog even snel naar de kliniek want zij had ineens geen stroom meer, ja dat is niet handig als je je haar al half gekruld heb. Ook de jumpsuit van Afrikaanse stof moet op het laatste moment nog even versteld worden. En als je dan geen naald en draad hebt, dan gebruik je toch gewoon hechtdraad? Werkt prima. Volgens de Gambiaanse tijd gaan we rond half 10 dan op weg naar het voetbalveld. Uiteindelijk zijn we toch nog vroeg want er komen nog tientallen Gambianen aanlopen. Maar wat een uitzicht! Al die prachtige kleuren, ongelofelijk mooi. Het is onbeschrijfelijk hoe indrukwekkend het is als alle mensen tegelijkertijd knielen of dezelfde handeling doen. Natuurlijk zijn er ook nog Gambianen die halverwege het gebed het veld nog oprennen. Ook de kinderen zijn van de partij, achteraan net zoals de vrouwen. Kinderen van rond de 3 jaar die ook gewoon het gebed mee doen. Na het gebed gaan we de families langs waar we regelmatig zijn. Het is een beetje vergelijkbaar met iedereen gelukkig nieuwjaar wensen op nieuwjaarsdag. Daarna help ik nog even met koken op een compound. Dan wordt het tijd om even naar huis te gaan om me om te kleden in normale kleren want echt normaal ademen lukt nog steeds niet in die jurk, en het is ook belachelijk warm. We gaan weer naar het voetbalveld, dit keer om een vriendschappelijke wedstrijd te kijken, hoe houden ze het vol in die warmte? Na heel de dag in de weer te zijn in deze belachelijke hitte ben ik toe aan een siësta. Maar goed ook want we gingen barbecuen die avond en ik Nederlander dat ik ben had verwacht dat dat wel rond 7 uur zou beginnen. Echter niks is minder waar, de barbecue gaat pas om 11 uur aan. Maar het was wel verschrikkelijk lekker. Ik had een paar dagen daarvoor de marinade voor de kip gemaakt met Machteld dus de kip was gelukkig niet al te pittig. Toen rond 2 uur was het echt wel tijd om naar huis te gaan aangezien het morgen weer gewoon een werkdag is.
Maandag (26 juni) ik ben heel blij dat ik zo slim ben geweest om van tevoren aan Annemieke te vragen of het goed was als ik vandaag aan school ging werken want ik was zo verschrikkelijk moe. Ik was blijkbaar niet de enige want in de kliniek is het halve personeel niet op komen dagen, net zoals gisteren blijkt. Maar ondanks het late uur is het wel de bedoeling om wat te doen, dus ik heb die-hard aan school gewerkt. Ineens rolt het besef binnen over hoe heerlijk dit eigenlijk is. Met m’n laptop op het balkon, bakkie erbij, af en toe toegegild worden door passerende Gambianen (nee, geen idee wie het zijn, maar zij kennen mij blijkbaar wel). Daphne zit tegenover me, ook aan school te werken. Heerlijk dat zij op dezelfde school zit, zo kunnen we hier en daar adviezen en ideeën uitwisselen. Na een hele efficiënte dag werken ben ik nog even naar een compound geweest. Daar heb ik gezellig met oma op een kleedje gezeten brabbelend over van alles en nog wat, zij begrijpt mij niet en ik haar niet, maar dat maakt het er niet minder gezellig op. Op een gegeven moment voegen de rest van de vrouwen zich bij ons en zitten we als snel lekker te kletsen. Twee vrouwen hebben bedacht dat als ze alleen maar Mandinka tegen me praten dat ik het dan wel sneller oppik wat tot hilarische momenten leiden. Terwijl we daar lekker rustig zaten te genieten van het weer en elkaar hebben we de vlechtjes van oma uitgehaald. Dat is nog een heel karwei want het zit allemaal zo strak en geklit. Nouja, ik vond het een heel karwei, de andere vrouwen draaiden hun hand er niet voor om.
Dinsdag (27 juni) ik draai vandaag mee met het consultatiebureau maar ik word veel vroeger wakker dan eigenlijk zou moeten. Nog half slaapdronken probeer ik te achterhalen wat de reden is van mijn vroege ontwaken. Een geluid. Het voelt ergens heel vertrouwd maar ook heel vreemd. Wacht eens… REGEN. En niet zo’n beetje ook, dit is echte echte reden. Te enthousiast om me eerst aan te kleden trek ik m’n dekbed om me heen om de meiden wakker te maken. Staan we daar als 3 imbecielen op het balkon (oké, ik geef toe, misschien was ik de grootste imbeciel) helemaal enthousiast om een beetje regen. Nouja, als ik dan toch al wakker ben, dan gelijk maar klaar maken, ineens zitten we met z’n drieën weer op het balkon. Ik voel me niet helemaal topfit, maar eigenwijs als ik ben sla ik het advies van Hilde in de wind en ga ik lekker aan de slag. Het consultatiebureau wordt geleid door Gambianen dus echt op tijd begint het niet. Het wordt verdeeld in groepen: de blauwe kaart en de gele kaart. De ene kamer is voor de check-up van zwangere vrouwen. Zij hebben een gele kaart waar alles op wordt bijgehouden. (letterlijk) Aan de hand van de handen van een blinde man wordt er aan de buik gevoeld hoe ver een vrouw al is. Ook ik mag een poging doen; zo heb ik beoordeeld dat een van de vrouwen 24 weken zwanger is en dat het kindje in een goede positie ligt. Heel gaaf om dat mee te mogen maken. De vrouwen zelf vinden het ook allemaal geen probleem, die vinden het ergens wel grappig dat zo’n tubab dat ook probeert. In de andere kamer zijn er mensen bezig voor de kinderen. Kinderen kunnen een blauwe kaart krijgen (als je een Gambiaans id hebt is dit allemaal gratis, zo niet moet je per kaart 150 dalassi betalen (3 euro)). Die kaart kan je hele leven mee, als een soort vaccinatieboekje. Maar ook de groeicurve wordt erop bijgehouden, waar wij in de kliniek ook heel blij mee zijn. Heel blij dat ik hier nog heb mogen meelopen. Maar ik hou het niet vol tot aan het einde. Nadat Machteld en Annemieke ook nog even tegen me hebben gezeurd dat ik misschien eventjes op bed moet gaan liggen, stort ik toch wel in. Ik heb even een flinke dip, ik wil op dat moment gewoon lekker thuis zijn eigenlijk. Na mezelf dik ingepakt te hebben, ben ik lekker onder de wol gaan liggen en na een flinke huilbui en mezelf verschrikkelijk zielig te hebben gevonden val ik onder het geluid van de regen in slaap. Ik word wakker van een zacht geklop op m’n deur, dat is al een beetje gek want normaal loopt iedereen altijd bij me naar binnen. Binnen? Dan komt Lissa naar binnen schuifelen, ze had gehoord dat ik ziek was en niet wilde eten end dat vond ze zo erg dat ze maar soep voor me gemaakt had. Komt ze met een pannetje soep binnen, schept ze wat in een kommetje en een lepeltje klaar. Ze legt m’n kussens even goed zodat ik lekker kan zitten, en wordt maar snel weer beter, en weg is ze. Dit wekt natuurlijk een nieuwe huilbui op, wat een schatje is het toch. Helaas krijg ik de soep niet weg, want hij is op z’n lissa’s gemaakt met 25 pepers erin geloof ik. Maar toch, superlief van d’r. Omdat ik me toch al heel zielig voelde heb ik ’s middags weer met Charel gebeld. Na anderhalf uur weer lekker met m’n vriendinnetje te hebben gekletst voelde ik me toch wel weer ietsje beter. Hopen dat ik morgen weer de oude ben.
Woensdag (28 juni) helemaal topfit ben ik nog steeds niet maar eigenwijs dat ik ben wil ik wel weer werken. Heel de dag in bed liggen is ook niks. Maar beneden is het heel rustig en Daphne heeft de rol van senior op zich genomen want ze fantastisch doet. Dus ik overleg wat met Ida (de wondverpleegkundige, en een van mijn favoriete collega’s) we zoeken samen alles uit en komen een paar pakketjes met hechtdraad tegen die over de datum zijn. Ida vindt dat weer mooi materiaal om mee te vlechten. Om voor te doen hoe ze dat dan doet krijg ik ook een vlechtje met mooi paars hechtdraad. Niks wordt hier weggegooid, alles wordt 10x herbruikt om er wordt iets verzonnen waar het ook voor gebruikt kan worden. Tot onze horror (die van Daphne en mij) komt er een hele herkenbare vrachtwagen aan. We hebben hem allebei nog maar een keer eerder gezien maar die ervaring was zodanig traumatiserend dat we hem uit duizenden herkennen…. Het water moet weer bijgevuld worden. Na net zoveel liter bloed, zweet en tranen vergoten te hebben als water te hebben getild, zijn we blij als onze dienst er eindelijk op zit. ’s Middags is de staff meeting over dat de Ramadan nu weer voorbij is en dat het tijd wordt om weer “normaal” te doen. En ja wat is dan normaal: uniform dragen, op tijd komen (of sowieso je dienst draaien), niet slapen tijdens werk, geen telefoon tijdens werk etc. Al die dingen waar we in Nederland niet eens over nadenken om te doen. ’s Avonds begon het weer echt te stortregenen, Hilde en ik besloten onze belofte aan Sefanja en Berendien na te komen, namelijk: douchen in de regen. We klaagden altijd over dat de douches zo waardeloos zijn hier (nu mogen we in de kliniek eigenlijk niet eens klagen want op de mensen hebben hier niet eens een douche, maar goed). We hadden bedacht dat vast natter van de Afrikaanse regen zouden worden dan van deze douches. Om dat uit te proberen hadden we bedacht dat we een keer in de regen gingen douchen. Maar Sefan en Berend waren al weg, dus gingen Hilde en ik het samen doen. We hebben eerst gecheckt of er geen patiënten waren want we willen de kliniek wel een beetje professioneel houden natuurlijk, daarna hebben we de receptionist (die al klaar was maar wachtte tot de regen wat minder was) gevraagd of hij ons wilde filmen. Ondanks dat we onze kleren gewoon netjes hebben aangehouden en alleen onze haren hebben gewassen is het filmpje niet charmant genoeg om op social media te verschijnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
