Week 9 met m'n lieve vriendinnetje

Alweer over de helft. Ik keek vandaag hoeveel dagen ik nog maar te gaan heb: 49. Over 1185 uur ben ik alweer op weg naar huis. De tijd gaat zo bizar snel. Het veroorzaakt een beetje tegenstrijdige gevoelens, aan de ene kant verlang ik wel weer naar m'n luxe leventje maar aan de andere kant ben ik er nog lang niet klaar voor om dit mooie land en mijn leven hier achter te laten. Gelukkig heb ik nog 49 dagen de tijd om eraan te wennen...

Donderdag (13 april) begonnen de zenuwen al een beetje voor Charel haar komst. Aangezien dit weekend en Charel en een nieuwe student kwamen moesten er 2 kamers leeg geruimd worden. Dat was nog een grotere opgave als verwacht. We hadden namelijk alle dozen van de container hier en daar in de lege kamers gedumpt zodat de gang nog enigszins vrij was. Uiteindelijk is het gelukt om nog een paar dozen in de woonkamer/opslag te proppen. Daarna samen met Machteld weer naar de vrouw van de thuiszorg te gaan. Verschrikkelijk warm zo middag op de dag. Daarna middagdienst.

Vrijdag (14 april) gestart met een ochtenddienst. Aangezien het heel super rustig was ben ik samen met mijn Gambiaanse collega Ida tijdens mijn dienst op bezoek gegaan bij de mevrouw van de thuiszorg. Aangezien ze medicatie gebruikt die vaak een hypo veroorzaakt en ze zelf niet goed begreep wat diabetes inhield besloot ik samen met Ida er wat meer uitleg over te geven. Dit had ik in mijn vorige stage ook gedaan, maar daar heeft iedere diabeet wel de materialen in huis om zelf hun suiker te meten. Dat heb je hier niet. Dus probeerde ik haar uit te leggen op welke signalen ze moest letten en wat ze beter wel/niet kon eten. De rest van de meiden kregen vrij omdat het zo rustig was. 's Avonds hebben Sefan, Berend en ik er een lekker meidenavondje van gemaakt met een filmpje en popcorn.

Zaterdag (15 april) vandaag werd ik opgewonden wakker want vandaag komt Charel! Echter terwijl ik bezig ben met koffie maken komt Sefan naar me toe. Haar vader is vanochtend overleden. Na hele rivieren met tranen, van ons allemaal krijgen we te horen dat ze vanavond al naar huis kan. Machteld en Annemieke komen meteen naar de kliniek als ze het nieuws horen. Terwijl we bezig zijn een lunch te maken waar we geen van allen trek in hebben komt Sulayman naar boven. Emergency. Er is een jongetje verdronken bij Lamin Lodge, meer krijgen we niet te horen. Machteld en ik schieten andere kleren aan en stormen naar de ambulance, Annemieke gaat ook mee. Eerst met z'n allen de ambulance aanduwen voordat we op weg gaan. Terwijl Machteld met een armband haar haren bijeen probeert te binden, proberen we wat meer informatie te krijgen. Hoelang is hij onder water geweest? Hoe oud is hij? Is hij bij bewustzijn? Niemand weet iets. Brain racet over de hobbelige zandweggetjes, veel harder dan eigenlijk kan, maar iedere minuut telt. Als we aankomen worden we opgewacht door een heel groepje mensen. Mijn hart staat stil, op een bankje ligt een jongetje van een jaar of 12 met lege voor zich uit te kijken. Zijn we te laat? Terwijl we dichterbij komen, begint mijn hart weer te kloppen, de jongen kijkt op. Ik check zijn saturatie, terwijl Machteld naar zijn longen luistert en Annemieke probeert het verhaal duidelijk te krijgen. Men zegt dat hij niet met zijn hoofd onder water is geweest, maar Machteld hoort duidelijk water in zijn longen, ook zijn saturatie is maar 92. We nemen hem mee naar de kliniek, aan de zuurstof. Na overdracht gaan we weer naar boven. Sefanja wilt graag afleiding en er wordt besloten om nog even naar het strand te gaan. Ik blijf thuis omdat Lissa vrij is omdat ik zou proberen eten te gaan koken. Ik doe nog een paar boodschapjes voor Sefan in het vliegtuig en doe mijn poging tot koken op het vervallen gasfornuis... De meiden komen weer thuis maar ik heb geen tijd om mee te eten (het eten was best te nassen hoor), ik moet Charel halen! Hup in een taxi en naar het vliegveld, net op tijd denk ik want er komen al mensen door de poortjes. Na een half uur heb ik haar nog steeds niet gezien, en maak ik me toch wel zorgen aangezien er geen mensen meer komen. Ik vraag het na, en ja hoor echt een Laila actie: verkeerde vlucht. Die van Charel komt pas over 10 minuten...
Eindelijk is ze er dan! Heerlijk om d'r na zo lang weer te zien. Terug bij de kliniek voelt het toch heel vreemd. Aan de ene kant ben ik superblij dat m'n vriendin uit Nederland hier is maar aan de andere kant kan ik wel janken dat mijn vriendin uit Gambia weggaat. We lopen een klein rondje door het dorp maar er is weinig te zien in het donker en we gaan snel weer terug. Als Charel naar bed gaat blijven wij nog met z'n allen wakker om Sefanja weg te brengen. Het voelt zo onwerkelijk. En dan is het toch echt tijd voor het afscheid... Als we rond 4 uur terugkomen in de kliniek voelt het niet meer hetzelfde zonder haar. Ons heerlijke lachebekkie, onze rots in de branding. Sterkte lieverd, we denken aan je!

Zondag (16 april) ik had met m'n stomme kop tegen Charel gezegd dat ze me wakker mocht maken als ik nog lag te slapen, nou dat deed ze ook. Om 9.00 stond ze naast m'n bed... Zucht. Nou dan maar naar de bakker, tappalappa's gehaald, koffie gemaakt. Na het ontbijt nog even als elektricien gespeeld. Alle ventilatoren moesten vervangen worden dus ik heb even geholpen met het in elkaar schroeven van de vens. Als ik geen verpleegkundige kan worden ben ik bij hen altijd welkom als elektricien. Daarna naar mama Aisha, m'n moeder had niet alleen dingetjes voor mij meegegeven maar ook voor de mensen hier. Charel had nog bellenblazen gehaald. Dus die uitgedeeld bij de kindjes van mama Aisha, een heel festijn! Charel werd tot Fatou gedoopt. Daarna met z'n allen naar het strand gegaan om eindelijk een beetje te gaan genieten van m'n vakantie. Berend werd nog door een kwal gestoken, in ieder geval beter een kwal dan de krokodillen die een paar meter verderop in een meertje zwommen... Lekker bij Ocean Bay gegeten, en toen werd het weer tijd om naar de kliniek te gaan. Het idee was om een paar uurtjes voor te slapen voordat we de nieuwe student zouden halen (die rond half 4 landde). Die paar uurtjes werd een kort uurtje en daar stond ik weer op het vliegveld, de derde keer in 2 dagen tijd. Daphne opgehaald en terug naar de kliniek. Daar aangekomen heb ik Daphne een korte rondleiding gegeven, want we waren toch eigenlijk te moe om er ook maar een woord van op te slaan. Net op het moment dat we naar bed wilde gaan, kwam Annemieke, emergency! Zonder er over na te denken na beneden gered. Emergency room was leeg, maar de hele gang stond vol met mensen. Er klonken geluiden uit de men's ward, daar lag een schim van een man, helemaal uitgemergeld. Machteld vertelde dat er spataderen op z'n slokdarm waren gesprongen, dat hij daarom bloed overgaf. Voor de man was het eigenlijk einde verhaal, maar we probeerden alles om zijn lijden zo min mogelijk te maken. Na een tijdje stopte zijn ademhaling dan toch en nog voordat we iets hoefden te zeggen begon de vrouw van de man te zingen/jammeren/huilen. Het geluid is niet te beschrijven maar het gaat door merg en been. Na de hele familie gecondoleerd te hebben met hun verlies, hebben we met elkaar nog even gepraat. Uiteindelijk was het toch half 8, 8 uur toen we naar bed gingen. De vogeltjes zongen me in slaap.

Maandag (17 april) ondanks de weinige uurtjes slaap, toch om half 12 ontwaakt. Charel had een paar weken namelijk een verrassing, we gaan vandaag naar een hotel, waar we tot vrijdag verblijven! Ook dit is met gemixte gevoelens, natuurlijk is een paar dagen luxe meer dan welkom maar de timing voelt niet goed. Ik wil de kliniek en de meiden niet graag achterlaten. Toch gaan we rond 2 uur op pad, op naar het hotel. Een stukje hemel op aarde. We weten niet hoe snel we ons om moeten kleden om een duik te nemen in het heerlijke zwembad, en daarna een verrukkelijke lunch. Wat kan je dit waarderen. Hetgeen waar ik het meest naar verlangde was toch een teleurstelling, de douche! 's Avonds na het zwemmen kan ik me toch niet meer inhouden, hoe zou zo'n echte douche na weer een maand voelen (ik heb toen m'n moeder er was ook bij haar in het hotel mogen douchen). Tot onze verbazing werd het water maar niet warm, (deja vu gevoel van de kliniek, alhoewel er hier wel meer dan 2 druppels water tegelijk eruit komen). Navraag gedaan bij de receptie en na een hoop gedoe blijkt dat de boiler maar tot een uur of 7 aanstaat. Die warme douche moet dus wachten tot morgen.. Het bed daarin tegen overtrof wel al mijn dromen.

Dinsdag (18 april) vroeg eruit, want vandaag gaan we een tour doen! Eerst een heerlijk ontbijtje nuttigen met bacon (!). Lissa maakt geen varkensvlees klaar dus dit was weer zeer welkom. Om 9.00 worden we opgehaald door Willem/Dodou voor de tocht. We begonnen bij Crocodile Pool waar we eerst een stukje geschiedenis kregen over Gambia en met name het ontstaan van de Crocodile Pool, en daarna werd het tijd voor het aaien. Ik had het al een keer gedaan met m'n ouders maar Charel vond het toch wel spannend. Niet zo gek als je omringd ben door 100 van die dieren. Daarna zouden we naar de Serrekunda Market gaan, onderweg nog even gestopt voor een oplader (de mijne was stuk) en het Africell kantoor (soort KPN maar dan anders). Bij de Serrekunda Market merkte ik weer hoe erg ik was veranderd. Ik keek al heel anders naar al het voedsel dat er uitgelegd lag en de drukte die er was, dan Charel die hier net een paar daagjes was. Ik heb weer een nieuwe stof gekocht om nog een nieuwe rok/broek/jurk te laten maken. Na een tijdje rondgeslenterd te hebben had Charel het wel gezien en werd het tijd om naar Lamin Lodge te gaan. Zoals ik al eerder vertelde, Lamin Lodge ligt aan een vertakking van de rivier die door Gambia loopt. Hier liggen verschillende bootjes zowel voor toeristen om een boottochtje te maken als voor de localen om te vissen of oesters te plukken. Oesters groeien aan de mangroven die in het water te vinden zijn. Willem heeft uitgelegd hoe belangrijk de oesters zijn voor Gambia, niet alleen het vlees is belangrijk voor de handel, ook de schelpen worden bewaard. Na 6 maanden in bewaring kan het als voedsel dienen voor de kippen, en na 12 maanden kan het worden gebruikt om verf of cement van te maken.Tijdens het boottochtje zijn we aangemeerd in Daranka om de elephant tree te bewonderen. De elephant tree is een katoenboom, een prachtige indrukwekkende boom met een bijzondere stam. Met name deze omdat de takken van de boom in de vorm zijn van een kop van een olifant. De boom zelf heeft natuurlijke openingen en is van binnen hol zodat je in de boom kan staan (zie foto's). Prachtig! Daarna hebben we over een stuk land gelopen waar de vrouwen allerlei gewassen verbouwen, tomaten, aubergines, zoete aardappelen etc. Ik heb een vrouw mogen helpen met het geven van water. Daarna was het tijd om met de boot terug te gaan naar Lamin Lodge om vanuit daar weer terug te gaan naar het hotel. De rest van de dag heerlijk bijgekomen bij het zwembad. 's Avonds mogen genieten van kippenpoten!! Ondanks dat ik hier bijna niks anders eet qua vlees dan kip had ik dit al heeeeeel lang niet op. Ze waren niet zo lekker als dat m'n oma zou maken, maar toch gingen ze er prima in. 's Avonds kon ik het toch niet laten om nog wat werk te doen, dus heb ik samen met Charel het rooster voor mei in elkaar gedraaid.

Woensdag (19 april) RELAXED. Hele heerlijke saaie dag gehad aan het zwembad.

Als thema deze week is het handig om sommige namen op een rijtje te hebben.

Annemieke = werkbegeleidster/directrice/moeder/ vertrouwenspersoon/guide/alles wat je nodig hebt
Sefanja = militaire verpleegkunde student (klasgenoot van Berend), schat van een meid met een luisterend oor. En met haar is ieder feestje leuk.
Berendien = militaire verpleegkunde student (klasgenoot van Sefan), bikkel van een vriendin die je beschermd tegen alles, zowel mannen als beestjes. Daarnaast is zij diegene met wie niks te gek is.
Hilde = mbo verpleegkunde student, met een oneindige kennis die een antwoord weet op iedere vraag.
Machteld = arts die bij ons in de kliniek woont, bij je wie ook je met al je problemen terecht kan, en die op de raarste momenten de heerlijkste hapjes voor ons maakt!
Carine & Pim = echtpaar van artsen die verderop in de straat wonen en die hier 2 jaar blijven, vol enthousiasme en ideeën voor projecten.
Sophie & Isabeau = de kinderen van Pim & Carine van 2 jaar en 6 maanden, heerlijke kindjes die heerlijk kunnen lachen en spelen.
Lissa = de heerlijke kokkin van de kliniek.
Mariama = onze lieve schoonmaakster
Mama Aisha = moeder op de compound naast de kliniek die mij haar naam heeft gegeven en waar we altijd welkom zijn.
Haddy = social worker van de Babylon School waar ik de medische check-up doet en die me helpt met vertalen en de kinderen in toom houden.
Ida & Haddy & Jaka & Tida & Lamin lab & Lamin pharmacy & James & Michel & Fatou & Marie & Sheriff & Amy & Awa & Jenaiba & mister Faay & Hoja = fantastische collega's van allerlei disciplines die al m'n medische vragen beantwoorden en die me fantastisch begeleiden.
Pa & Sadibou & Gabriel = watchmen die ervoor zorgen dat ik veilig kan slapen.
Brian = ambulance chauffeur.
Kebba & Wally & Lamin & Ello & Ada & Nuha & Alex & Willem & Hans & Janko = een fantastische vriendengroep bij wie we altijd terecht kunnen als we even uit de kliniek willen ontsnappen of vragen hebben over cultuur of geloof of Gambia, die de lekkerste Ataya kunnen maken.

Ongetwijfeld ben ik nog tientallen mensen vergeten maar die komen misschien later nog.