Week 20

Donderdag (29 juni) ’s ochtends ben ik op tijd opgestaan om weer aan het Babylon project te werken. Vandaag wil ik het afmaken want vanaf volgende week willen we een nieuw projectje op school beginnen, namelijk een wormenkuurtje. Een van de oorzaken van de ondervoeding bij kinderen wordt namelijk veroorzaakt door wormen. Dus ik heb samen met Haddy afspraken gemaakt over hoe we dat gaan doen. Verder heb ik dan het protocol, de diagrammetjes en de aanbevelingen afgemaakt en het document ook nog eventjes vertaald in het Engels. Ik ben super trots dat ik zo’n mooi, nuttig en leerzaam project heb mogen doen. Vandaag was Machteld boven aan het werk en wat is het toch weer heerlijk om haar hier te hebben. Het kwam ook wel weer goed uit want Hilde was gisteravond gevallen doordat het naar binnen had geregend waardoor ze haar arm had gekneusd (waarschijnlijk), dus heeft Machteld daar voor gezorgd. Gelukkig wilde ze ook nog even naar mij kijken aangezien ik er weer 2 lekkere ontstoken wondjes bij had. ’s Middags wilde ik iets gaan doen maar iedereen was druk dus besloot ik alleen op avontuur uit te gaan, wetende dat ik daar later van sommige Gambianen op m’n kop zou krijgen, aangezien er altijd wat gebeurd als ik alleen op pad ga. Maar ik wilde wat meer van mijn dorp zien, aangezien er blijkbaar ergens achterin Lamin, voorbij Lamin Lodge een Bee Farm zat verstopt ging ik op pad. Het was een heerlijke (maar wel warme) wandeling. Onderweg word ik door iedereen hartelijk begroet en sommige kinderen lopen gezellig een stukje mee. Het is eventjes zoeken maar uiteindelijk kom ik uit op mijn bestemming. In een prachtige omgeving omringd door de mooie Gambiaanse natuur liggen kleine veldjes verstopt met meerdere bijenkooien. Een man komt me toegesneld om in zijn gebrekkige Engels uitleg te geven over de bijen en de manier van werken. Vol trots laat hij zijn werk zien en wat hij heeft bedacht om het beter te maken. Ik kon niet anders dan wat flesjes honing van hem te kopen (geen idee wat ik er mee moet maar ach). Daarna wordt het tijd voor mijn reis terug, maar onderweg stop ik even bij Carine & Pim. Zij zijn niet thuis maar ik kan nog wel eventjes met Sophie spelen. Daarna ga ik weer terug naar huis, genoeg avontuur, ik ben kapot. Het weer is echt slopend. Blijkbaar was ik zo moe ’s avonds dat ik niet eens koffie kan zetten, aangezien ik de inhoud van de waterkoker over mezelf heen gooide, nadat het gekookt had. Niet zo handig… Maar na een douche met kleren en al, valt de schade behoorlijk mee.

Vrijdag (30 juni) vandaag weer ochtenddienst maar was heel erg rustig. Een goed teken voor de bewoners van Lamin maar ik verveel me ter pletter. Normaal ga ik dan altijd wel op zoek naar dingetjes die ik kan aanpakken maar omdat mijn vertrek steeds dichter bij komt is er niks wat ik dan kan afmaken. Wel ga ik een praatje maken met een andere shop voor ons brood. De “bakker” die we nu namelijk hebben is een zeer onaangename man met een hele vieze shop met oud brood. Terwijl 1 meter naast de kliniek een shop zit met superlekker brood. Zo gezegd, zo gedaan. ’s Middags even lekker met oma bijgekletst… Misschien toch wel fijn als ik weer thuis ben. Daarna heb ik mijn eindbeoordeling! Een dikke voldoende! Annemieke moet het formulier invullen en dag krijg ik maandag m’n cijfer, spannend! ’s Avonds komen Carine & Pim met de kinders weer eten. Daarna vroeg naar bed want van zo’n saaie dag word je toch best moe en er staat een druk weekend om de hoek.

Zaterdag (1 juli) vandaag ga ik samen met een vriend naar Banjul. Hoe dichterbij mijn vertrek komt, hoe meer dingen ik eigenlijk nog wil doen. Ondanks dat Banjul de hoofdstad is, is hier weinig te zien of te beleven, daarom ben ik hier nog niet echt als toerist geweest. Tegen beter weten in sprak ik een tijd af om weg te gaan, maar omdat het natuurlijk allemaal op z’n Gambiaans gaat, wordt het ruim een uur later. Dat gaat nog schrikken worden, terug in Nederland, als iedereen op tijd komt… We gaan via het lokale transport naar Banjul, dat betekent in een klein busje met veelte veel mensen opgestapeld. We beginnen bij de Arch 22. Dat is een van de weinige bezienswaardigheden. Het was al verschrikkelijk warm maar in Banjul aangekomen is het 10 graden warmer, daar gaat mijn puf voor een toeristische dag. Tot overmaat van ramp moeten we de Arch met de trappen beklimmen, gelukkig is het bovenin een stuk koeler. Na even genoten te hebben van het prachtige uitzicht gaan we naar het “museum”. Daar herken ik wel verschillende culturele dingen zoals de Juju’s. Dat zijn voorwerpen die volgens de Gambianen bescherming en geluk brengen. Daarna op weg naar het Senegambia, daar wilde ik een hapje gaan eten maar omdat het nog een beetje vroeg was nog wat op het strand geslenterd omdat het zo achterlijk warm was. Op het strand zijn er nu eigenlijk alleen maar Gambianen te vinden. Een heerlijk gezicht hoe de kinderen in het water spelen en hier en daar een spelletje gespeeld wordt terwijl de meeste vrouwen bezig zijn om eten te maken of uit te delen, zo’n ontspannen sfeer. Daarna heerlijk bij Paradiso eten, een van de weinige toeristische restaurants die nog open zijn.

Zondag (2 juli) vandaag was het weer de bedoeling om naar Tanji te gaan om dan eindelijk op die kamelen te rijden maar gelukkig was ik nu zo intelligent om even van tevoren te bellen en ja hoor ze zijn dicht vanwege de regen. Welke regen? Hier is het (nog) droog. Maar goed, dan niet. Door de verschrikkelijke warmte zijn we dan maar naar het zwembad gegaan. Na een heerlijke verkoelende duik begint het te regenen. Waterratje Daphne vindt dat geen probleem en zwemt rustig door terwijl wij onder de parasol een beetje proberen te schuilen. Het heeft wel iets romantisch. Daarna hebben we heerlijk bij Calypso gegeten. Jammer dat we daar maar twee keer hebben kunnen eten want het is echt hemels.

Maandag (3 juli) vandaag heb ik de kinderen. Oh wat voelt dat heerlijk vertrouwd om te zeggen. Niet alleen om te zeggen, ook mijn wandeling naar school voelt goed. Aangekomen op de school wordt ik weer warm welkom geheten door iedereen. Samen met Haddy ga ik vandaag tabletten uitdelen aan de kinderen tegen wormen. De tabletten zijn gesponsord door de stichting ‘Kinderen van Lamin’ omdat er zoveel kinderen ondervoed zijn. De wormen zijn daar een grote oorzaak van. Dus samen met Haddy ga ik aan de slag. We beginnen bij de kleuters omdat zij het meeste tijd in beslag nemen. Steeds nemen we een deel van de klas naar buiten waar we klaarstaan met een emmer water, een beker en de tabletten. Ze vormen netjes een rijtje en met mijn woordenschat Mandinka leg ik ze uit dat ze de tabletten moeten nemen, en dan moeten doorslikken met water en dan terug naar de klas. Het gaat bijna helemaal goed. Een kindje vond de tabletten zo lekker dat ze nog een keer in de rij ging staan en andere kinderen vonden ze niet zo lekker en spuugde ze meteen uit. Achja snap ik ergens wel.. Na een ochtendje perfect teamwork te hebben geleverd hebben we 8 klassen af, de Toddlers en de Nursery zijn wormvrij. Als ik terugkom in de kliniek wil Annemieke nog even praten over m’n eindbeoordeling. Ze wil het hebben over de feedback en mijn cijfer.

Sorry voor het taalgebruik…

EEN FUCKING NEGEN!!!!!!!

Jaja, toch best trots op mezelf. ’s Avonds zijn Daphne en ik nog even bij de jongens geweest, ataya drinken.

Dinsdag (4 juli) vandaag heb ik weer een projectdag. Voor vandaag houdt dat in aan school werken. Dat levert op zich best een hoog stress gehalte op. Een tip voor de mensen die dit lezen en van plan zijn om binnenkort ook op stage te gaan in het buitenland; denk van tevoren aan je schoolopdrachten. En maak duidelijke afspraken met leraren en klasgenoten, dat scheelt een hoop stress. Wel heb ik het voor elkaar gekregen om nog een beurs te krijgen. Toch 250 euro extra door een mooi verhaal te schrijven over mijn ervaringen hier in Gambia. ’s Middags komt Daphne terug van de kinderen (zij heeft vandaag de medicatie uitgedeeld) en geeft aan dat Haddy beneden op me zit te wachten. Haddy? Heb ik iets afgesproken en ben ik het vergeten? Ik loop naar beneden en daar staat die schat op me te wachten. Ze heeft een stof voor me gekocht zodat we nog een dezelfde Gambiaanse jurk kunnen laten maken, en of ik even tijd heb om naar mijn tailor te lopen. Wat een lieverd is het toch. Onderweg naar de tailor praten we over koetjes en kalfjes en…. baby’s! Er was een lerares op school die met een flinke buik rondliep, een moeizame zwangerschap. Ze is een paar keer naar me toe gekomen op school voor advies en raad want ze wilde heel graag dat dit kindje wel levend werd geboren. Ze had namelijk al 3 bevallingen gehad waarbij het kindje dood geboren werd. Ik had het zo met haar te doen dat mocht het moment daar zijn, ze in de kliniek (waar we meer matrialen en middelen hebben om het kindje goed ter wereld te brengen dan thuis) mocht komen bevallen en dat ik dan de kosten zou betalen (500 dalassi, een tientje). Maar Haddy wist me te vertellen dat het kindje toch thuis is geboren omdat er geen tijd was om naar de kliniek te komen! Is het gezond? Ja! Oh wat heerlijk. Haddy stelt voor om even op kraamvisite te gaan. Dus na de tailor (die natuurlijk weer dicht was, want stel je voor dat die jongen een keer werkt) zijn we doorgelopen naar de compound van de lerares. Ze is vanochtend bevallen en nu alweer druk met de was, oh oh oh. Maar wat een mooie baby. Als de lerares me ziet krijg ik een dikke knuffel. Ze wilt me wat vragen. Oh? Ze vertelt dat ze al die tijd bad voor een gezond meisje en dat het geboren zou worden voordat ik zou vertrekken want…. Ze wilde vragen of ik het goed vond als haar baby naar mij werd vernoemd. Naar m’n echte naam. Een hele eer!!! Er werd even heel raar gekeken toen de tranen over mijn wangen rolden, ze zijn hier niet zo bekend met tranen van geluk. De prachtige dag afgesloten met Daphne om lekker samen warme chocolademelk te drinken (ja, we zijn wel goed bij ons hoofd, maar soms heb je gewoon van die rare cravings.)

Woensdag (5 juli) vandaag ga ik de laatste klassen van de ochtendgroep de medicatie geven. Als dit af is heb ik eigenlijk een soort vrije middag waar ik door de druk die erop zit geen idee heb hoe ik die moet besteden. Ik word een beetje ongelukkig van alles en iedereen omdat het me allemaal herinnert aan hoe weinig tijd ik nog heb. ’s Avonds sleept Daphne me toch de kliniek uit om (weer) naar de tailor te gaan… Vroeg of laat word ik toch echt een beetje moe van die jongen en daarna naar een winkeltje om op z’n Gambiaans te ‘shoppen’ voor een leuk cadeautje voor de namingceremonie.