Week 16, een intense week

Donderdag (1 juni) kwam ik om 8.00 beneden voor mijn ochtenddienst waar ik Carine tegenkwam. We mochten weer samen een bevalling doen! Deze mevrouw lag al vanaf 3.00 bij ons met weeën, toen Carine haar ging controleren had ze eindelijk volledige ontsluiting en mocht ze persen. Na enig aanmoedigen en steun kwam er dan eindelijk een prachtig jongetje uit. Terwijl ik de rest van de dag op een blauwe wolk liep moest het werk natuurlijk wel door. Daphne gaf haar voorlichting over Diabetes en ’s middags moest ik nog aan de ondergewichten van de school werken want dat wil ik morgen af hebben. Allemaal leuk en aardig maar die bevallingen moeten voortaan maar aan de eind van de middag want ik heb daarna helemaal geen concentratie vermogen.

Vrijdag (2 juni) hoefde ik niet te werken omdat ik de ondergewichten af wilde hebben voor intervisie. Om de precieze verhouding te weten wilde ik weten hoeveel kinderen ik er nou precies gecheckt heb. Na het met Berendien gecontroleerd te hebben kwamen we uit op 973 kinderen! Ik ben super trots dat het allemaal gelukt is, en zo blij met iedereen die heeft geholpen. Zonder m’n medestudenten, de artsen, Haddy, Essa en Annemieke was het allemaal niet gelukt. Tijdens de intervisie hebben we besproken hoe mijn rooster eruit gaat zien nu ik langer blijf. Ik ga 1 dag in de week bezig zijn om verder onderzoek te doen op de school, om te kijken wat de oorzaken van sommige problemen zijn, ook wil ik hier en daar nog wat lesjes geven. Van de week maar even een planning maken, want de vorige keer dacht ik ook nog dat ik tijd zat had, dat viel toen flink tegen. ’s Middags naar een Gambiaanse copyshop om foto’s uit te printen. Ik heb namelijk tijdens mijn afscheidsfeestje een boekje gekregen en omdat er te weinig ruimte is om het echt als dagboek te gebruiken (en ik heb m’n blog natuurlijk) had ik besloten om het als een soort van afscheidsboekje te gebruiken. En aangezien Berend en Sef maandag weg gaan heb ik gevraagd of ze er misschien iets in wilde schrijven. Natuurlijk, of ik dat dan ook voor hen wilde doen. Dus ik wilde naar de Gambiaanse “copyshop” om wat foto’s uit te printen. Helaas snappen ze dat niet zo goed want ik kreeg gewoon A4 papier met de foto’s er veelste uitvergroot op. ’s Avonds house-warming bij Pim en Carine. En daarna met Machteld en Suleyman naar het vliegveld sjezen, want we waren onderweg nog staande gehouden wat veel te lang duurde, want Machteld en ik wilde zo snel mogelijk naar het vliegveld! Voor mij omdat m’n vader aankomt en voor haar omdat haar zus en zwager aankomen. Wat is dat raar zeg, m’n vader had ik had langst niet gezien. Daarna ben ik samen met pap mee gegaan naar zijn hotel en ben ik teruggereden met Machteld en Sulayman.

Zaterdag (3 juni) bleeeegh, vroeg eruit, dat is best zwaar aangezien ik pas rond half 3 op bed lag. Maar vandaag gaan we een laatste tripje met z’n allen doen. Op de fiets naar Carine gegaan om haar en de auto op te halen, weer terug naar de kliniek om de rest van de bende van ellende op te halen. Hup, op weg naar Banjul. Ik was toch wel redelijk trots op mezelf dat we daar levend aankwamen omdat het echt een grote auto is en het verkeer hier verschrikkelijk is. Pap was opgehaald door Machteld en toen was het tijd voor een heerlijk boottochtje. Onderweg zijn we regelmatig gestopt om lekker te zwemmen en te vissen. Ja, ik ook en ik had 2x beet! Toch is het niet echt wat voor mij met al dat geduld wat je daarvoor moet hebben. Eind van de middag werd de vis gebarbecued, heerlijk! Was wel een beetje ranzig om de Gambianen vis te zien eten… Dat eten ze dus inclusief de kop…. Ik wil een hoop uitproberen, maar hier trok ik toch wel de grens. Na deze heerlijke boottocht was het tijd om terug te gaan, ik ben samen met m’n vader naar zijn hotel gegaan om al m’n “cadeautjes” uit te pakken. Shampoo, chocola, een H&M pakketje (even shoppen kan hier dus echt niet), wat leuke dingetjes voor aan m’n muur etc. Daarna heeeeeeerlijk gedoucht met een echte douche waar echt water uit kwam. Wat ga je zulke dingen waarderen zeg, als dat niet meer zo vanzelfsprekend is. Daarna lekker uiteten met m’n vader. Al die kilo’s die ik in de afgelopen maanden kwijt ben, komen er deze week waarschijnlijk weer bij.

Zondag (4 juni) vandaag een klein beetje uitslapen, dat had ik wel even nodig na die korte nacht van gisteren. Voordat ik naar pap toeging nog snel even m’n kamer opgeruimd enzo, want hij komt van de week natuurlijk langs. Een heerlijk dagje bij het zwembad doorgebracht, daarna weer een heerlijke douche (ik kan er toch niet zo snel aan wennen hoor, dat er echt water uit komt, en nog echt warm ook!). Met pap nog even een drankje gedaan bij het hotel voordat ik voor de laatste keer met de meiden ga uiteten. Berend en Sefan gaan namelijk morgen weg… Gelukkig begrijpt pap dat ik deze laatste momentjes ook nog even met hen wil doorbrengen. Na een heerlijke maaltijd voor de laatste keer stapelen in de taxi, ik mis het nu al. Gelijk door naar de jongens zodat de meiden daar afscheid kunnen nemen. Nadat zij weg waren, nog even blijven hangen want het wordt nu wel heel moeilijk. Stiekem al even flink zitten janken.

Maandag (5 juni) ondanks dat m’n vader en ik een hele leuke trip voor de boeg hebben, heb ik totaal geen zin in vandaag. Vanavond gaan Berend en Sefan weg en ik krijg er nu al buikpijn van. Ongelofelijk hoe je in zo’n korte tijd zo hecht met elkaar wordt. Mezelf toch maar bij elkaar geraapt want het is tijd voor de trip. We beginnen bij Crocodile Pool waar we eerst een stukje geschiedenis en cultuur van Gambia te horen krijgen voordat we met de krokodilletjes mogen kroelen. Daarna door naar de Serrakunda Market waar ik ondertussen al tientallen keren gelopen heb, maar door de ogen van m’n vader het weer een nieuwe belevenis is. Al die kleuren, geuren en mensen. Het is ongelofelijk hoe het er aan toe gaat. Daarna door naar de Animal Market, waar het relatief druk is want iedereen wil nog wel een schaap of een geit voor het Suikerfeest zometeen. Tenminste diegene die het kunnen betalen, want voor een klein geitje betaal je al gauw 10.000 dalassi (200 euro). Sommige veehouders voeren hun geiten ook gerust een strip paracetamol, maar waarvoor? De veehouder zegt dat het geitje er een beetje moe uit zag en dat paracetamol daar wel tegen helpt. Een soort doping onder geiten dus. Nu snap ik ook wel waarom geitenvlees helende krachten heeft. Na de veemarkt door naar Tanji, waar de grootste vismarkt van Gambia is. Ook dit is weer een hele belevenis. Langzaam (maar ook weer veel te snel) wordt het tijd voor het afscheid. Het is alsof er een stukje van mezelf weggaat, we hebben samen zoveel gedeeld en meegemaakt. Het wordt hier nooit meer hetzelfde zonder jullie.

Dinsdag (6 juni) pap komt naar de te lege kliniek. Ik geef hem een rondleiding hier en op de school. Op de schol aangekomen worden we half aangevallen door alle kindjes. Als ik hier toch ben, geef ik gelijk een overhoring aan de kinderen over de lessen die ik vorige week a 2 weken geleden heb gegeven. Pap helpt ook nog een handje mee. Na de school lopen we naar de compound van Wally waar we een aantal cadeautjes van m’n vader uitdelen aan de kinderen. Daarna gaan we lunchen bij de kliniek en daarna weer terug naar het hotel voor een duik in het zwembad.

Woensdag (7 juni) vandaag zouden we een trip doen naar James Island, een van de twee slaveneilanden in Gambia. Helaas is Willem, onze gids, ziek geworden en kan de trip dus in principe niet doorgaan. Maar we voelen ons avontuurlijk en samen met Wally besluiten we om zelfstandig naar James Island te reizen. De taxi naar Banjul gaat goed, maar dan vaart de ferry recht voor onze neus weg, dat is jammer maar in principe zou er over een uur weer eentje komen. Jaja, in principe… Maar dit zou Gambia niet zijn als de volgende netjes op tijd komt, dus wachten we tot 1 uur (!) tot de volgende eindelijk een keertje komt. Maar vanaf dan verloopt onze reis heel soepeltjes. Aangekomen in Barra weet Wally gelijk een leuke taxi te fixen, een open jeep. Doordat de weg richting James Island niet verhard is, lijkt het meer op een achtbaan dan een ritje. Onderweg zien we een groepje jongens rond een meisje staan, wie is op de grond ligt midden in de zon. Door het vasten en de hete zon is het meisje waarschijnlijk flauwgevallen, samen met de jongens help ik haar in de schaduw en geef ik haar beetje bij beetje wat water. Langzaam komt ze bij en geef ik de jongens opdracht om haar naar de kliniek (waar we praktisch voor stonden) te brengen om haar nog even te controleren. Daarna vervolgen wij onze reis. Bijna aangekomen bij onze bestemming, moeten we nog een klein bootje regelen om ons naar het eiland te brengen. Ook dat is zo gebeurd. Het eiland is in de loop der jaren flink gekrompen maar van de restanten kan je zien hoe het hier aan toeging. Heel indrukwekkend en aangrijpend. Na het bezoek aan het eiland gaan we terug voor het museum. Daarna wordt het tijd voor onze reis terug, gelukkig hadden we nu het gelijk dat we net op tijd op de ferry zaten.