Week 17

Donderdag (8 juni) weer vroeg op om lekker te ontbijten bij pap, was zeker de moeite waard! Eigenlijk zouden we daarna naar Monkey Park gaan maar omdat we allebei best nog wel moe waren van de vorige dag, en het hele hotel eigenlijk een Monkey Park is, hebben we maar besloten om lekker in het hotel bij het zwembad te blijven. Het moet wel een vakantie blijven natuurlijk. Wel zijn we nog even bij de Craft Market in Senegambia geweest voor een paar mooie beeldjes voor pap. Maar omdat het buiten het seizoen is en iedereen wanhopig wordt om geld te verdienen was het niet zo’n succes. Daarna dus lekker aan het zwembad gelegen. Wel op tijd weg omdat we gaan eten bij een collega, zodat pap iets meer respect krijgt voor wat ik de laatste 4 maanden eet. Want het “echte Gambiaanse eten” in restaurants en hotels is wel flink aangepast voor de toeristen. Er gaan ongeveer per bord 5 blokjes minder Maggi in (in restaurants kunnen ze wel echte kruiden betalen in plaats van alleen peper en maggi). Haddy had een heerlijke Gambiaanse salade: spaghetti, aardappelpuree, komkommer, tomaat en ketchup en mayo. Dit eet je dan door een stuk tappalappa open te vouwen en het daarmee te pakken. (dus eigenlijk met je handen).

Vrijdag (9 juni) vandaag is alweer de laatste dag met pap. Eigenlijk heb ik hier best wel een dubbel gevoel over, want eigenlijk zou ik nu ook naar huis gaan. In de afgelopen week heb ik voor het eerst last van heimwee gehad, maar toch heb ik geen spijt dat ik mijn verblijf heb verlengd. Ik kon het me gewoon niet voorstellen vandaag ook naar huis te gaan. Ik weet dat het een kwestie is van uitstel van executie, want ik moet ooit toch een keer weg maar ik kan mezelf niet meer in Nederland voorstellen. Heel gek want voordat ik hier kwam kon ik me niet voorstellen me hier voorstellen me hier ooit thuis te voelen. Nu voel ik mezelf hier zo thuis dat ik geen idee heb met hoe mijn leven in Nederland er ook alweer uitzag. Maar goed, voorlopig heb ik nog eventjes. Vandaag ga ik nog eventjes met pap naar de Serrakunda Market omdat hij dat zo leuk vond en hij nog steeds geen beeldjes heeft. Dankzij Ebrima (de taxichauffeur, waar ik al de hele week mee op en neer reis) kunnen we veilig de Serrakunda Market over zonder al te veel gestalkt te worden. Dit had ik zelf ook nog niet zo ervaren, meestal ging ik erheen met een doel om daarna weer zo snel mogelijk weg te wezen. Nu kon ik ook even lekker snuffelen en rondkijken. Pap had z’n beeldjes gevonden en ballen gekocht voor de jongens en de kinderen en ik heb een nieuwe telefoonplakker, een armbandje en een wasmand gekocht. Daarna nog even aan het zwembad liggen om af te koelen. Toen was het tijd voor mijn laatste lekker douche en mijn laatste heerlijke maaltijd voor voorlopig. Met pap mee naar het vliegveld…. Met m’n wasmand, lekker handig. Het afscheid nemen valt op zich wel mee. Ik zie hem over een maandje weer! Samen met Machteld (die afscheid moest nemen van haar zus) liften we mee met Bryan, onze ambulance-chauffeur, die toevallig ook op het vliegveld was. Hij had het over dat het morgen in Ebo Town (de nieuwste medical post) heel zwaar ging worden omdat we nog onderbezet waren. Natuurlijk bood ik met m’n stomme kop wel aan om dan mee te gaan.

Zaterdag (10 juni) grrrrr. Ik weet dat ik net een week vakantie heb gehad maar in die vakantie heb ik nog geen enkele keer fatsoenlijk uit kunnen slapen. Dus om op zaterdag de wekker zo vroeg te horen is best zwaar, aangezien ik er gisteren ook weer niet zo op tijd in lag. Maarja het tracking team hoort om 7.45 vertrekken dus ik wil wel op tijd zijn. Helaas volgt niet iedereen m’n goede voorbeeld, Lamin van de pharmacy (en in de pharmacy staan de tracking dozen) neemt de Gambiaanse tijd dus we moeten met z’n allen wachten tot hij een keer komt opdagen om de pharmacy open te doen. Dus in plaats dat we rond 8 uur op locatie zijn, zijn we er nu pas om 9.30 (!) en staat er al een hele rij te wachten in Ebo Town. Hier zie je meer armoede vergeleken met het “rijke” Lamin. Patiënten gaan ook vaak halverwege weg, puur omdat ze de rest van de zorg niet meer kunnen betalen. Ik ben vandaag pharmacy en consulting dus ik blijf lekker bezig. Als ik thuis kom heb ik eerst een middagdutje (jaja, ik lijk wel een oud wijf, maar hier voel ik me ook echt zo af en toe). Daarna heb ik vast wat achterstallig huishoudelijke taken ingehaald want er lag een flinke berg was op te wachten en nog een hoop andere rotzooi. Wat lief dat dat voor me bewaard is in m’n vakantie. ’s Avonds naar de jongens want die had ik ook al te lang niet gezien. Wat had ik de Ataya gemist.

Zondag (11 juni) WAT EEN GODDELIJK GEVOEL. UITSLAPEN. Heerlijk de mogelijkheid om op m’n gemakkie koffie te kunnen drinken op het balkon en rustig wakker te worden. ’s Middags ben ik bij mama Aisha langs geweest om nog wat cadeautjes uit te delen die papa had meegenomen. Daar zijn ook m’n haren ingevlochten, verbazend genoeg hebben ze een zachtere aanpak dan bijvoorbeeld m’n moeder of Sefan. Daarna heb ik de fiets van Machteld gepikt om langs te gaan bij Pim & Carine. Wat had ik de meisjes toch gemist. Normaal zie ik ze wel 1 of 2 keer per week maar voor m’n gevoel was het eeuwen geleden dat ik Sophie had gekieteld. Pim had super lekkere pizza gemaakt (toch niet zo lang hoeven wachten op een lekkere maaltijd)

Maandag (12 juni) jarig…. Om 0.00 voelde ik me al jarig dankzij de jongens en Hilde en Daphne. Toen ik half sliep kwamen Carine en Machteld om 8 uur even zingen het cadeau van m’n moeder (die had de stiekemerd aan m’n vader gegeven en hij weer aan Machteld) geven.. Bedankt. Toen ik echt wakker werd allemaal slingers voor m’n kamer en op m’n stoel in de eetkamer (ja, ik ben zo autistisch dat ik als een van de weinige een vaste stoel heb aan de eettafel). Lieve Hilde had bedacht dat het wel grappig was om lekker geheimzinnig te doen over de plannen van vanavond. Ze had gemerkt dat ik dat wel nodig had omdat ik ergens wel een beetje depri was dat ik met m’n verjaardag dus wel hier was in plaats van in Nederland. Omdat ik als enige vrij was omdat ik zaterdag had gewerkt had ik zeeën van tijd over. Dus lekker even met m’n moeder gebeld en ’s middags op de compound van een vriend gezeten waar ik echt wel een band heb gecreëerd met de vrouwen van de compound. De schatten hadden gehoord dat ik jarig was maar omdat het Ramadan is mag het niet gevierd worden. Ze hadden wel superlieve Gambiaanse cadeautjes. Zo ben ik nu o.a. trotse eigenaar van een binbin, een soort kralenketting die je rond je bekken draagt. Verder kwam Isa (de vrouw van m’n eerste bevalling) langs met slippers en kreeg ik van een vriend een kleurrijke ketting met bijpassende oorbellen. Toen was het tijd voor m’n verrassing want ik moest om 18.00 thuis zijn voor de “voorbereiding”. Wat heeft die gek van een Hilde nu toch weer bedacht? Het duurde niet lang voordat iedereen z’n steentje bijdroeg bij hoe krijgen we Laila gek. Er werd me van alles wijsgemaakt. Annemieke begon met dat ik dichte schoenen mee moest nemen, Machteld zei dat ik daarvoor echt niet mocht roken, en dat ik een strakke broek mee moest nemen, Carine gooide erbij dat ik ook wel schoon ondergoed nodig had, en Hilde zei dat ik echt m’n paspoort moest meenemen. Geblinddoekt moest ik in de auto stappen waar we met z’n allen de grootste lol hadden. Ik kreeg tussendoor nog een douche van Daphne… (ik krijg m’n wraak nog wel). Onderweg heb je allemaal police stops, dus ik vond het wel een goed idee om dan te roepen om hulp en te vertellen dat ik ontvoerd was. Alleen moesten we af en toe ook stoppen voor een stoplicht dus zag ik er vast een beetje als een mongool uit..Na een verschrikkelijke wandeling waar ik betast werd met blaadjes, over bergen stenen moest lopen en iedereen me nog veel meer wijsmaakte eindigde we in Paradiso, de Italiaan van Senegambia en werd ik verwend met nog meer cadeau’s! Al met al toch nog een heerlijke dag! Heel erg bedankt allemaal!

Dinsdag (13 juni) had ik weer een ochtenddienst voor het in tijden, wel weer als nurse senior dus dat betekende gelijk 6 uurtjes zwoegen. Op zich ook wel een welkome afleiding. Ik heb gelijk weer wat dingen op kunnen pakken zoals het rooster voor de studenten maken, een huishoudrooster voor de taken van boven aangezien het water nooit wordt bijgevuld en de was nooit gedaan wordt etc. Dus nu hebben we daar ook een roostertje voor. Verder heb ik nog een bill for admission gemaakt omdat onze patiënt files niet gemaakt zijn voor langdurige verblijven. Nu hebben we wel een extra blaadje als een soort “klinisch dossier” maar dat geeft niet voldoende ruimte. Dus heb ik een simpel tabelletje erbij gemaakt zodat de arts meer ruimte heeft om medicatie voor te schrijven en is het inzichtelijker wat de patiënt wel/niet betaald heeft of wel/niet heeft opgehaald. Al met al een zeer productieve dag.

Woensdag (14 juni) had ik als nurse senior middagdienst dus ik dacht weer lekker uit te slapen en rustig wakker te kunnen worden met een bak koffie. Maar helaas, er was een hoop drama boven want Annemieke heeft Mariama (onze schoonmaakster) betrapt op stelen, dat gaf dus een herrie want als een Gambiaanse vrouw het ergens niet mee eens is laat ze dat ook wel weten. Ze stormde daarom van de een naar de ander met een hoop herrie. Het is nou nog niet helemaal duidelijk wat de gevolgen zijn maar het gaat allemaal nog wel een staartje krijgen. Tot zover rustig wakker worden. Maar heel snel aan het werk dan maar. Helaas was het daar ook niet gek druk, ben een beetje bezig geweest met de puntjes op de i te zetten met de dingen van de vorige dag.