Week 10, gedeeltelijk met Charel

Donderdag (20 april) op tijd eruit want we gaan naar de vrouwentuin! Een van de andere projecten van Kinderen van Lamin. Hier kunnen vrouwen een stukje grond huren voor een lage prijs om gewassen te verbouwen. Het was de bedoeling om daar vandaag met Charel, Machteld en Annemieke daar naar toe te gaan om een kijkje te nemen maar helaas werd het door omstandigheden gecanceld. Tsja dan maar aan het zwembad liggen, heel vervelend…. Annemieke kwam ’s middags wel nog even gezellig buurten om te kijken hoe het ging met dit sierpaardje (in plaats van een werkpaardje).

Vrijdag (21 april) eigenlijk zouden we vandaag uitchecken maar omdat Charel de kliniek zo vreselijk vond vergeleken met het hotel hebben we er een dagje aan vastgeplakt, heeeeeeerlijk zo’n dagje extra luxe. ’s Avonds hebben we een kijkje genomen in Senegambia en hebben we heerlijk gegeten bij Tejo’s, het pannenkoekenrestaurant gerund door Nederlanders. Ik denk dat ik na zo’n week luxe alle kilo’s teruggevonden heb die ik was kwijtgeraakt, maar het was het dubbel en dwars waard.

Zaterdag (22 april) m’n laatste goddelijke ontbijtje voorlopig, daarna hebben we uitgecheckt maar nog wel even genoten van het zwembad. Tot het dan weer echt tijd was om naar huis/kliniek te gaan. Het hotel was echt genieten maar stiekem had ik wel een beetje heimwee naar Lamin. Heel stom want dat heb ik zelden tot nooit naar Nederland, maar nog geen week weg van de kliniek en ik stond te springen om weer naar huis te gaan. Voor het eerst sinds m’n verblijf heb ik een groene taxi genomen, geheel tegen m’n principes want deze toeristentaxi’s zetten je af waar je bij staat, maar goed, alles om maar weer snel thuis te komen. En toen was ik weer thuis! In plaats van een warm welkom waren alle anderen nog niet thuis, maar gelukkig kreeg ik wel een warm welkom van m’n Gambiaanse collega’s die beneden aan het werk waren. Ondertussen was m’n badkamer er nog erger aan toen dan het al was, ik had namelijk een heel zwembad. Dat was in het hotel heel lekker maar nu toch niet zo’n succes. Ergens zat er een lek, dat kon er ook nog wel bij. Charel moest nog even aan de slag voordat ze wegging want Carine en Annemieke wilden graag een knipbeurt. Toen was het echt zover, m’n lieve vriendinnetje moest weer naar huis. Zo gek, want voor m’n gevoel was ze hier net.

Zondag (23 april) hadden we nog een lunch tegoed van pasen die Kebba ging organiseren, het werd chicken yassa. Door een gebrek aan lepels werd er maar besloten dat ik met m’n hand moest gaan eten. Allemaal heel leuk en aardig maar er lag natuurlijk meer rijst op de grond/kleding/buren/overal dan in m’n mond. Toch nog niet helemaal verGambiaand. De rest van de dag genoten van een heerlijke luie zondag.

Maandag (24 april) had ik gehoopt op een uitslaapochtendje aangezien ik de middagdienst had en langzaam wilde inkomen na m’n vakantie. Helaas stond Berendien om 8 uur ’s ochtends aan m’n deur (achteraf maar goed ook) of ik misschien ergens anders wilde gaan slapen aangezien m’n kamer zo vol zou staan met Gambianen om m’n badkamer (eindelijk!) te repareren. Hup volgende bed. Alleen een uur later stond Hilde voor m’n volgende deur, of het wel handig was om al m’n kostbaarheden open en bloot in m’n kamer te laten liggen. Grrrr. M’n middagdienst maar ingeruild voor een administratiedienst zodat ik m’n badkamer in de gaten kon houden. Tot mijn grote spijt kon die vandaag niet afgemaakt worden. Dan maar die deur dicht houden want ik kon wel janken als ik er naar keek (zie foto’s, dan begrijp je mijn verdriet). ’s Avonds kwamen de ouders van Machteld, de moeder van Pim en Gert en Inge (Gert en Inge zijn de stichters van de stichting) aan.

Dinsdag (25 april) 8.10, dat klopt niet. Verslapen. De eerste keer hier, maar toch. Snel uniform aan, tanden poetsen en naar beneden. Dat is dan weer het voordeel van boven je werk wonen. Aangekomen in de doktersoffice mocht ik gelijk fistels uitknijpen. Hmm pus, dat is echt genieten 3 minuten nadat je wakker bent. Verder een super chaotische ochtend, je merkt dat het steeds drukker wordt in de kliniek. Zo druk dat ik er rond 10 uur pas achter kwam dat Daphne ook in de kliniek liep. Huh? Even wakker worden Lai. Ja hoor, je zou gisteren eigenlijk nachtdienst hebben, en vandaag middagdienst. Wat zo’n weekje vakantie allemaal niet met je doet… Maar het was zo druk dat ik de ochtend maar ben gebleven. ’s Middags bezig geweest om alle foto’s die m’n moeder aan Charel had meegegeven op te hangen.

Woensdag (26 april) weer een ochtenddienst, nu klopt het wel. Vandaag is Ida haar vrije dag, heerlijk want dan heb je extra veel wondverzorging. Het is bijna iedere keer weer een verrassing wat je aan gaat treffen, je loopt hier namelijk zo makkelijk een infectie op. Ik had bijvoorbeeld een vandaag een man die te lang had rondgelopen met een ontstoken teen en die dus geamputeerd moest worden. Of een jongetje met een ontstoken jaap die een aardig litteken gaat geven, omdat die wond eigenlijk gehecht had moeten worden, maar ook hij had te lang gewacht. ’s Middags kregen we allemaal emergency training van Machteld omdat er steeds vaker emergency’s voorkomen…