Week 14, een super drukke week!

Donderdag (18 mei) vandaag heb ik vrij om de diploma-uitreiking van een vriend bij te wonen. Hij is er al eerder heen dus ik ga erheen met z’n moeder (een collega van het ziekenhuis) en een andere vriend. Alles gaat natuurlijk op z’n Gambiaans, en aangezien ik toch nog een beetje Nederlands ben, kan ik dat helemaal niet hendelen. Het begint namelijk om 11 uur en om kwart voor 11 is z’n moeder nog bezig met het ontbijt terwijl het toch ruim een half uur rijden is. Als we eindelijk op pad gaan, gaan we met het locale vervoer. Het is een uitzonderlijk warme dag… Eindelijk zijn we er dan en we worden opgewacht door een andere vriend. Ik ben blij dat ik wat bekende om me heen heb want ik had er niet echt over nagedacht dat ik de enige tubab zou zijn… Toch een beetje ongemakkelijk, maar wat een ervaring weer. Verschillende studenten hebben een optreden, van zingen, tot dansen, tot een toneelstukje. Daarna worden er prijzen uitgereikt voor beste studenten van de klas. Pas na 5 uur in de hete zon gezeten te hebben, zonder water en eten, wordt er omgeroepen dat de studenten hun diploma’s op kunnen halen in een lokaaltje. Verdorie, wat een tegenvaller. Na de fotoshoot, was het eindelijk tijd om naar huis te gaan, helaas was dat een heel drama. ’s Avonds nog uit eten en toen als een blok in slaap gevallen.

Vrijdag (19 mei) word ik al doodmoe wakker, en dan heb ik nog een verschrikkelijk druk weekend te gaan! Het is zo verschrikkelijk druk omdat het het laatste weekend voor de Ramadan is, dus alle feestjes moeten in dit weekend. ’s Ochtends moest ik nog verschrikkelijk veel doen ter voorbereiding van m’n feestje vanmiddag maar gelukkig heb ik heel veel hulp! Want een feestje in Gambia is toch even anders dan een feestje in Nederland. Tussendoor hebben we nog even intervisie gehad wat verschrikkelijk uitliep maarja het is Gambia, dus een afgesproken tijd heeft helemaal geen zin. Uiteindelijk gaan we rond een uur of half 4 richting Lamin Lodge. Daar ligt een verlaten (omdat er meer planken missen dan dat er planken zijn) boot, waar we op gaan barbecuen. Hans is met de auto waar de barbecue, het eten, de koelbox en de rest van de spullen in staan. Langzaam stroomt iedereen binnen, en als Annemieke, Carine, Pim & de kinderen er ook zijn kan de barbecue beginnen! Sommige gaan nog even lekker zwemmen maar helaas kan ik niet omdat ik met een lekker wondje op m’n voet zit en het water niet super schoon is. Nadat iedereen klaar is met eten, kom ik met het nieuws dat ze voorlopig nog niet van me af zijn!

Zaterdag (20 mei) in plaats van heerlijk uit te slapen na het feestje, is het vroeg op want ik ga samen met een vriend naar Abuko! Abuko is een natuurreservaat waar de meeste dieren in het wild leven… Het is vlakbij de kliniek dus we gaan er lopend heen. Het is alleen al ongelofelijk hoe mooi de natuur is. In het midden van het park zijn er 3 kooien, eentje met vogels (de vleugels waren geknipt door anderen dus ze worden hier opgevangen en verzorgd), eentje met bavianen (deze zijn niet in het wild geboren, dus kunnen niet overleven in het wild) en dan de hyena’s. Onze gids stelt ons voor aan de verzorger van de hyena’s die hij vanaf het begin af aan al verzorgd heeft. 30 jaar geleden was er een hyena gewond geraakt door een jagersval, ze hebben hem toen naar Abuko gebracht om te verzorgen, maar hij kon daarna niet meer terug. Zo ging het met nog een paar hyena’s en ondertussen hebben ze er 18. Deze zijn weer verdeeld in 4 kooien, eentje met 7, twee met 4 en eentje met 3. De verzorger nam ons eerst mee naar de kooi met de hyena’s die er al vanaf het begin af aan waren. Het voelde zo onnatuurlijk om een kooi in te laten met levensgevaarlijke dieren, mijn hart ging tekeer. Om ons gerust te stellen hoe ongevaarlijk de dieren waren, ging de gids op de grond liggen en liet zich even uitgebreid likken door de hyena’s. Hoe leuk dit er ook uitzag, was ik blij toen ik weer buiten stond. Toen wilde de gids ook nog de hyena’s laten zien die met z’n 7e in de kooi zaten, want daar was er eentje zwanger. Oh nee, niet weer. Hij liet ons ook even zien waar de hyena’s hun voedsel kregen. Toch voelde ik me toch niet zo heel erg op me gemak met zoveel hyena’s om me heen terwijl ik op de voederplek stond naast een hele stapel botten. Ik had een beetje een Lion King gevoel. Na dit spectaculaire avontuur was het tijd om weer terug te gaan, want Annemieke en ik gingen naar de naamceremonie van de baby van Essa, de directeur van school. Zijn naam werd Malik. Nog even met Essa gepraat, want hij had geweldig nieuws! Het contract van Haddy, de social worker van school, waar ik veel mee heb gewerkt voor de medical check-up, en echt een geweldige vrouw, loopt in juli af. Dat is natuurlijk geen geweldig nieuws, sterker nog daar schrok ik van, want dat had Haddy nooit verteld. Maar Essa vertelde dat hij Gert heeft gemaild, over dat Haddy fantastisch werk heeft geleverd en een grote aanwinst was met de medical check-up. En nu wordt haar contract verlengd! Ik had spontaan tranen van blijdschap in m’n ogen. Ik was zo blij en trots op haar. Lieve Haddy, ik gun het je zo!
Daarna was het tijd om weer naar de kliniek te gaan om de laatste spulletjes te verzamelen want we gaan lekker eten bij Annemieke. In de keuken hingen echt de heerlijkste geuren want Machteld was al heel de middag bezig geweest met allemaal lekkere dingen te maken. Zelfs appeltaart!! Daarna met Annemieke naar haar huis. Daarna kwamen Carine&Pim, de kinderen en de rest van de meiden! Super gezellig! Toch was ik redelijk kapot, en ben ik met Pim&Carine mee naar huis gereden in plaats van mee te gaan met stappen. Bij thuiskomst (rond 12 uur) waren m’n lieve collega’s alvast begonnen aan de voorbereidingen van de barbecue met de staff.

Zondag (21 mei) werd ik relatief vroeg wakker, en ben ik eerst een paar uur bezig geweest om alle bende op te ruimen. We hadden Lissa en Mariama vrij gegeven dit weekend omdat we toch nauwelijks thuis waren, maar dan merk je pas hoeveel bende 6 meiden kunnen maken. Daarna op z’n Afrikaans geholpen met al het eten klaar te maken. Later met een busje naar het strand vertrokken met z’n allen om daar te genieten van al het eten. Super gezellig! Natuurlijk moesten Berend en ik weer apart zijn en zijn we na het eten nog even gaan zwemmen. En na het zwemmen is het wel zo leuk om iedereen een knuffel te geven zodat zij ook nat zijn. Alleen Machteld liet dat niet zonder slag of stoot gebeuren. (Zie foto's)

Maandag (22 mei) was het de bedoeling om uit te slapen na dit achterlijke drukke weekend, maar er werd beneden getimmerd, gedrild en gehakt en geen idee wat nog meer, maar ze deden hun best om er heerlijk veel lawaai bij te maken. ’s Middags heb ik op school in grade 7 (kinderen van 14 tm 18) briefjes uitgedeeld om anonieme vragen te stellen over de sexvoorlichting van vrijdag. Voor de rest van de school heb ik algemeen lesje voorbereid over gezondheid.

Dinsdag (23 mei) vandaag ga ik in de ochtend de lessen geven. Na de lessen heb ik mee mogen kijken met de tandartsbus! Ja, dat staat er echt, tandartsbus. Zie de foto’s en filmpjes want anders gaan jullie me niet geloven. ’s Middags bezig geweest om de vragen van de kinderen te ontcijferen en te beantwoorden. Er zitten echt geweldige vragen tussen, zie foto’s opnieuw

Woensdag (24 mei) weer ochtendlessen gegeven op school, daarna een klinische les over diabetes van Pim bijgewoond. Door alles bij elkaar was ik zo moe dat ik even een middagdutje nodig had. Daarna zijn we met Sef, Berend, Hilde, Daphne en Annemieke (allemaal in een auto) naar Senegambia gereden om voetbal te kijken. We zaten lekker bij Tejo’s samen met nog een aantal andere tuba’s vol overgave de wedstrijd te kijken, maar Gambia zou Gambia niet zijn als Nawec het niet even liet afweten en in de laatste 10 minuten. Bij ons was de wedstrijd om half 9 afgelopen maar eer we thuis waren (we moesten eerst een taxi vinden die ons allemaal wilde meenemen) en het eten klaar hadden, was het half 11. Des te meer ga ik realiseren dat ik dus echt niet ga proberen om mee te doen met de Ramadan want ik ben niet zo gezellig als ik trek heb :)